Route: Laatste dag in Santiago de Compostela.

Gisteren was ik vergeten te vertellen over het ontstaan van het zwaaien van die grote wierookpot. Vroeger kwamen er ook vele pelgrims per dag aan in Santiago de Compostela en in die periode hadden ze nog geen warm water, dus dachten de pelgrims douchen doen we wel als we weer thuis zijn. Daarom was het in de kathedraal net of je op een vuilnisbelt vertoefde en dat vond meneer de bisschop natuurlijk niet zo fijn. Dus bedacht hij:'Als ik nu wat wierook aansteek, dan ruiken we tenminste niet die smerige pelgrims'. Na een paar jaar proefdraaien met steeds grotere hoeveelheden wierook, kwamen ze uiteindelijk uit op deze pot, die de juiste hoeveelheid kon laten branden. Het zwaaien is natuurlijk een logisch gevolg van zo snel mogelijk de lucht willen voorzien van een lekker geurtje. Net als de traditie van de wierook, zijn er een paar andere tradities ontstaan in Santiago de Compostela. Zo hebben we Juan Carlos (kwam ik gisterenavond tegen in een kroeg en mee zitten praten) die al 29 jaar als pelgrim verkleed bij de kathedraal rondloopt. Je kunt met hem tegen een kleine vergoeding op de foto. Hij wilde niet verklappen wat die vergoeding was. Ik denk dat die ook afhangt van hoe gek je bent. Dan heb je ook nog een man, die met een klein hondje rondloopt dat hij verkleed heeft als pelgrim. Ook met de hond kun je op de foto en de vergoeding zal wel min of meer op dezelfde manier bepaald worden als bij zijn 2-voetige collega. Aan de zijkant van de kathedraal heb je dan nog een man, geheel in het zwart, die gitaar zit te spelen en zich ‘De Jazzman' noemt:

http://vids.myspace.com/index.cfm?fuseaction=vids.channel&vanity=jazzmanencompostela

Zo probeert menigeen zijn kruimels te verdienen van die grote taart, die de laatste jaren steeds groter wordt. Vandaag de fiets gepakt en een grotere ronde door de stad gemaakt. Op de fiets gaat het afleggen van afstanden nou eenmaal makkelijker dan wanneer je jezelf te voet verplaatst. Weer nieuwe dingen gezien, waardoor je nog beter een idee krijgt van de schoonheid van het centrum van deze oude stad, dat overloopt van historische gebouwen.

Daarna heb ik mijn fiets ingeleverd bij een kantoor dat er voor gaat zorgen dat de fiets naar huis getransporteerd gaat worden zonder dat hij beschadigd wordt. Toevallig was net de bus van het transportbedrijf in Santiago de Compostela en nog even met die man gesproken. Mijn fiets zou deze rit niet mee kunnen, maar dat was geen probleem: vrijdag was hij weer terug voor de volgende lading. Nu is het echt afgelopen, zo voelt het. Fiets is weg, tas is bijna ingepakt, de laatste uurtjes beginnen af te tellen..

Hoewel ik morgen nog de heledag bezig zal zijn om thuis te komen, overheerst het gevoel dat ik morgen thuis zal zijn. Dan is het echt over en zal het gewone leven weer zijn aanvang nemen. De komende dagen/weken zal ik regelmatig terugdenken aan details van de reis en me steeds beter realiseren hoe bijzonder zo'n reis eigenlijk is. Bijzonder, met betrekking tot de ontwikkeling van jezelf, hoe je beetje bij beetje meer rust krijgt en open komt te staan voor bepaalde dingetjes die, als je er goed over nadenkt, kleine levenslesjes zijn. Zonder er al te diep op in te gaan wilde ik dat toch maar even kwijt. Was de reis niet begonnenmet een religieus of spiritueel uitgangspunt. Stond er wel open voor en kan nu niet anders dan beamen wat ik al een paar keer gelezen had. Gaandeweg de reis verandert je uitgangspunt, als je er voor open staat natuurlijk. Ik ben niet gelovig, maar toch doet het me wel iets om rond die enorme kathedraal te lopen, of net als gisteren, als ik naar de mis ga. Er gaat een kracht vanuit die niet goed te verklaren is en ik begrijp dan ook heel goed waarom heel veel mensen kracht halen uit hun geloof.

Ik voel me gelukkig met de mensen die ik ken om me heen. Heb met heel veel plezier jullie reacties elke dag gelezen en me speciaal gevoeld, omdat jullie mijn vrienden zijn. Het gras is met de dag groener geworden onderweg: in Frankrijk was het heel mooi groen en, raar maar waar, in Spanje werd het gras nog groener (het zal hier wel meer regenen). Maar ik wist het al wel, maar besef het nu nog beter, dat het groenste gras toch thuis groeit. Dat komt omdat het naast water ook heel veel liefde en aandacht krijgt. Dus Marij en kids, tot morgen, ik zie er naar uit om elkaar weer te kunnen omhelzen.

Muchas gracias a todos por vuestro cariño y un beso para cada uno. Nos vemos pronto.

FIN