Route: van Portomarin naar Arzúa

Dagafstand: 59 km

Totaal afstand: 2772km

Max. snelheid: 60 km

Gem. snelheid: 17,6 km

Vertrektijd: 8.00 uur

Aankomst: 12.00 uur

Fietstijd: 3.22 uur

Na vanmorgen afscheid genomen te hebben van mijn kamergenoten, koers gezet naar de op de één na laatste halteplaats in mijn Camino. Portomarin is een behoorlijk commercieel dorpje dat heel gericht is op El Camino. Dat is iets dat vanaf Portomarin veelvuldig voorkomt. De laatste 100 kilometer voor Santiago de Compostela zijn bereikt en dat is wat je minimaal moet lopen om de ‘Compostela' te krijgen in Santiago de Compostela. Gisteren zag ik ook bij aankomst een drietal bussen staan, waar hele hordes uitkwamen die aan hun Camino begonnen. Het gevolg is dat het er beredruk is, de prijzen ineens voor van alles omhoog schieten en dat de mensen er niet aardiger op worden. 59 km staan voor vandaag dus gepland en wat voor 59 km! Het is vanaf het begin een grote klimtiendaagse. De ene naar de andere klim krijg je voor je wielen, die dan weer gevolgd wordt door een afdaling, om vervolgens weer te moeten klimmen. Het was echt een zware dag. Heel even heeft het nog geregend ook, om het echte Galicië gevoel te krijgen. Het schijnt hier nog vaker te regenen dan in Nederland. Iets dat je maar moeilijk kunt geloven, maar als je ziet hoe groen het hier is valt het je gemakkelijker te geloven. Eigenlijk was het weer zo een dag van: je moet van A naar B en toevallig kom je door een paar gehuchten, waarvan sommigen echt naar stront roken en het aantal huizen echt op twee handen te tellen is. Sterker nog, bij de meeste heb je nog de nodige vingers over. Vreemd genoeg hebben ze wel allemaal een albergue, restaurant en een café. Alles draait om de pelgrim die hier het geld brengt. Na 15 km rijden kom je in Ligonde, een klein dorpje en net daarbuiten staat een kruis met de aan de ene kant een afbeelding van Christus en aan de andere kant Maria die haar dode zoon in haar handen heeft. Het stamt uit het jaar 1671 en is mooi door zijn eenvoud. Het hoort heel goed in deze streek thuis, waar het leven volgens mij vroeger, maar ook nog nu, gewoon heel hard werken is. El Camino en de route die ik volg lopen bijna heel de tijd naast elkaar, tot aan Melide. Hier gaat de route weer een eigen leven leiden en besloot ik om maar weer eens een klein stukje echte Camino te gaan doen. Dus van het asfalt maar het zand/grindpad op gereden om bijna meteen een eucalyptusbos in te rijden. Wat ruiken die bomen heerlijk zoet. Het schijnt dat de eucalyptusbomen een aanslag zijn voor de vegetatie in deze streek. Door de bladeren die er afvallen gaan de varens dood. Daardoor zijn er weinig insecten, die op hun beurt onderdeel zijn van de voedselketen voor de vogels, die dan weer weg blijven omdat er weinig eten is. Maar het zijn wel mooie hoge bomen. Van mijn keuze om de echte Camino te volgen had ik na 5 km al spijt, toen ik bij een riviertje aankwam waar de enige manier om aan de overkant te komen een paar grote stenen waren die in de rivier lagen. Nu is dat te voet hartstikke leuk, maar met een fiets die bij elkaar goed is voor een gewicht van plusminus 35 kilo, is balanceren op een paar stenen niet meteen het leukste wat er is. Omdraaien is ook weer zoiets, dus moed verzameld en er overheen. Ik heb het maar gefilmd, zodat het nageslacht kon terugzien waaraan eventueel hun opa zou zijn gestorven. Gelukkig kan de opa het hen gewoon vertellen, omdat hij er zonder kleerscheuren overheen is gekomen. Toch maar meteen bij de eerste beste mogelijkheid het vertrouwde asfalt maar weer opgezocht. Ik denk dat die paar wandelaars, die op dat moment er ook waren, heel zacht in hun vuistjes gelachen hebben van: 'Kijk die sukkel met zijn fiets nu hier op ons pad rijden'. Het klimmen is letterlijk tot aan Arzua onophoudelijk. Arzua is eigenlijk een foeilelijk stadje. Met heel veel lelijke flats in de hoofdstraat en ook hier is alles wat je ziet gericht op de pelgrim. Hier in een albergue terechtgekomen, wat niet zo moeilijk is omdat er hier meteen drie naast elkaar zitten. Morgen is het de laatste dag van mijn groot avontuur. Nog een goede 50 km en dan zit het erop. Tenzij ik besluit om die afstand, om het maar uit te stellen,te delen en er nog 2 dagen overte doen.

We zullen zien...