Route: van Arzúa naar Santiago de Compostela

Dagafstand: 42 km

Totaal afstand: 2815km

Max. snelheid: 52 km

Gem. snelheid: 20,7 km

Vertrektijd: 8.00 uur

Aankomst: 10.10 uur

Fietstijd: 2.02 uur

Nadat ik gisterenavond nog heerlijk ‘Pulpo a la Gallega' op heb (het schijnt dat ze die hier het lekkerst maken), ben ik maar op tijd naar bed gegaan. Met het gevolg dat ik om 22.00 uur in bed klaarlig, zodat het licht uitkan, en dat het om 23.30 uur pas uitgaat. Ik heb eigenlijk heel goed geslapen en werd pas om 5.00 uur wakker van een paar Amerikanen, die het nodig vonden om zo vroeg te vetrekken. De rest van die groep Amerikanen vertrok pas rond een uur of acht, net als ik. Net na mij kwamen gisteren 2 mannen binnen die meteen heel de albergue reserveerde voor een grote bups jongeren, die later één voor één binnen kwamen. Is een of ander religieus gebeuren. Later op de avond hadden ze de tuin omgetoverd in een soort kerkje, waar ze een mis opgedragen kregen door een van die mannen die net na mij binnen was gekomen. Heel modern voor Amerikaanse begrippen, want als ik terugkom van het eten liggen ze wel bij elkaar in bed, weliswaar met de kleren nog aan. Maar goed, we weten van een Amerikaanse president dat het in Amerika wel een heel ruim begrip is 'Ik heb geen sex gehad'. Vanmorgen dus, na mijn overheerlijk ontbijt, maar aan de laatste etappe begonnen van 42 km naar Santiago de Compostela. Net als gisteren is er geen meter recht, het gaat constant op en neer en er zitten best gemene klimmetjes in. Mijn benen zijn al zo getraind, dat ik met wel zo'n gemak medefietspelgrims inhaal, dat als ik in hun schoenen zou staan ik me dood zou schamen (grapje!). Nee.. onzin, eenieder doet het in zijn eigen tempo. Ik had bewust gekozen om vandaag El Camino te gaan volgen in plaats van de route, omdat die weer behoorlijk afweek en ik toch wel nog een paar stempels wilde scoren onderweg. Dit viel echter heel erg tegen, omdat alles nog dicht was terwijl ik er langskwam. Je komt langs een paar kleine dorpjes. Bij het vliegveld is er een hek langs de weg dat door na-apende pelgrims volgestopt is met houten kruisjes van takjes. Zier er heel erg leuk uit, maar als je het al twee keer eerder gezien hebt, is de originaliteit er een beetje af. Vanaf het vliegveld naar Santiago de Compostela is het eigenlijk nog maar 10 km en die doe je echt fluitend, in de wetenschap dat het nu echt niet meer stuk kan. Kruipend zou ik het van af daar nog wel kunnen halen.

Ineens is het er dan.... Het bord dat de stadsgrens aangeeft van Santiago de Compostela. Moest nog behoorlijk op de remmen, omdat het net bergafwaarts was en het bord verscholen zat achter de bosjes. Was het bijna voorbijgereden. Gestopt om er een foto te maken en dat was wel een goed gevoel. Een paar wandelaars, die aan de overkant liepen, kwamen meteen overgestoken om hetzelfde te doen. Ben doorgereden en dan is het genieten en nog is genieten. Overal zie je mensen lopen (de meeste niet eens met een rugzak of wat dan ook), die allemaal dezelfde kant op lopen, de ene rustiger dan de andere. Een man te paard, de ander met een ezel, fietsers, maar vooral veel wandelaars. De A2 in de ochtendspits is er jaloers op. Waar komen al die mensen toch vandaan en waar moeten al die mensen vanavond heen? Na een stuk tegen het verkeer in gefietst te hebben en nog een stuk waar je eigenlijk alleen mag lopen (wordt versterkt doordat je opeens ook nog een trap af moet met je fiets), kom je uiteindelijk bij de kathedraal uit. Op het plein was het heel erg druk op dat moment en je voelt je een beetje klein en eenzaam moet ik zeggen, omdat de meeste wel met een groepje zijn. Je ziet hoe ze elkaar feliciteren en omhelzen. Ik had het niet verwacht, maar het deed me toch wel iets het moment dat ik afstapte, mijn fiets op de standaard zette en me besefte: 'Dit is het dan'. Het is teneinde, mijn reis. Marijke gebeld, die mij feliciteerde, en samen met Floyd heeft ze gekeken of ze me via internet (webcam) zag staan. Dat lukt niet geheel, dus opgehangen en de fontein aan de zijkant gezocht en het daar opnieuw geprobeerd en ja hoor, ze zagen me staan in mijn rood outfitje. Na nog even met elkaar gesproken te hebben, ben ik mijn Compostelaat gaan halen. Vol trots kan ik dus vertellen dat ik nu een van de Compostelaatbezitters ben. Nu nog naar de kathedraal, want je moet door de poort om de volledige ‘aflaat' te ontvangen. Ik heb nu dus nog twee dagen om hier een beetje rond te neuzen. Eens kijken wat dat oplevert aan mooie plaatjes en verhaaltjes.