Route: van Alto de Poio naar Portomarin

Dagafstand: 64 km

Totaal afstand: 2713km

Max. snelheid: 61,1 km

Gem. snelheid: 21,8 km

Vertrektijd: 8.00 uur

Aankomst: 12.50 uur

Fietstijd: 2.55 uur

Gisteren was ik boven gebleven in Alto de Poio. Hier stonden drie gebouwen: de albergue, ertegenover een hostal en daarnaast nog een woonhuis. Meer was er niet. In de albergue was er een mengseltje van Nederlanders, een Belg, een paar Duitsers, een Engelsman, een Braziliaanse, een Italiaans echtpaar en nog een paar Spanjaarden. In de hostal zaten er ook nog een paar die bij de albergue zijn komen eten, dus het was er nogal gezellig druk in de kleine café-eetzaal. Het eten was uitstekend, echt Spaanse keuken met een voorgerecht en een hoofdgerecht. Een soort aardappelbonensoep als voorgerecht en rundvlees met aardappels meegekookt als hoofdgerecht. Klinkt stukken minder als dat het smaakte. Rond een uur of 21.30 uur zaten alleen nog twee Nederlanders, een Belg en ik in het café met 5 oudere heren. We hebben nog flink gelachen met z'n allen.

Vanmorgen was alles nat van het vocht in de slaapzaal en buiten was het nog veel erger. Doordat we midden in de wolken zaten werd alles meteen kletsnat als je buiten kwam en kon je geen 50 meter van je afkijken. Na een stevig ontbijt en met een broodje ham/kaas op zak aan de afdaling begonnen, die gezien het zicht niet geheel ongevaarlijk was. Voor het eerst heb ik mijn lichten op de fiets aangehad. Wist niet eens meer hoe ik ze aan moest zetten. Het was een afdaling van 16 km, die in 27 minuten met een snelheid van 35.6 gemiddeld en een maximale snelheid van 61.6 km/uur zo gepiept was. Jammer dat het zo mistig was. Ik ben ervan overtuigd dat de uitzichten anders echt geweldig geweest waren. Nu voelde je een beetje de mysterie die de pelgrims in de middeleeuwen gevoeld moeten hebben. Het was een beetje spookachtig mistig tussen die bergen met al dat vocht. In Triacastela is het afgelopen met de afdaling en moet er zelfs weer licht geklommen worden. In Samos staat een immens klooster dat gesticht is in de 6^e eeuw en daarmee een van de oudste kloosters in Spanje is. Hier kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn fototasje ben verloren in de afdaling. Eigenlijk mijn eigen schuld. De rits van mijn jas is kapot gegaan en ik had de tas in die zak zitten. De camera zelf niet, omdat ik bang was dat hij eruit zou vallen (tas kan er dus ook uitvallen!). Intussen was ik al uit de mist gefietst en werd het zicht en gevoelstemperatuur behoorlijk beter. Sarria is de volgende plaats die je voorbijkomt. Net voor het binnenrijden van het stadje kwam ik dat huis tegen met zijn eigen ooievaarsnest. Ik was eigenlijk behoorlijk jaloers op deze mensen. Klinkt toch anders op feestjes als je kunt zeggen: 'Ik heb ooievaars op mijn schoorsteen', dan wanneer je net als ik kan zeggen:'Ik heb een kraaiennest in mijn schoorsteen'. Sarria zelf ben ik heel vlug doorgefietst omdat er niks aan was. Heb alleen bij de plaatselijk ‘100 pesetas Chinees' (soort mini-action) een nieuwe tas voor de camera gekocht. Net buiten de stad de helft van mijn grote boterham ham/ kaas gegeten om wat op kracht te komen, zodat ik de volgende 7 km (die behoorlijk omhoog zouden gaan) kon nemen. Portomarin is een lief dorpje dat in zijn geheel is verplaatst vanwege een stuwmeer dat is aangelegd. Hiervoor zijn een paar belangrijke gebouwen gewoon verplaatst. Aan de kerk kun je dat nog zien, omdat op sommige stenen de volgnummers nog te zien zijn. Bij laag water (moet je natuurlijk eind zomer komen), kun je de oude brug boven het water uit zien komen. Het enige nadeel van mijn overnachtingsplek is dat ik morgen vroeg meteen met een klim van 13 km kan beginnen. Als ik nou vannacht niet kan slapen, kan ik altijd nog zeggen dat het daaraan gelegen heeft. Me druk gemaakt over de klim van morgen. Wat de reden was van afgelopen nacht (2 uur 's nachts klaarwakker)? Ach... misschien wel dat ik 16 km moest afdalen...