Route: van Sahagún naar Mansilla de las Mulas

Dagafstand: 75 km

Totaal afstand: 2394 km

Max. snelheid: 46,5 km

Gem. snelheid: 19,7 km

Vertrektijd: 8.30 uur

Aankomst: 14.00 uur

Fietstijd: 3.48 uur

Vanmorgen echt als laatste vertrokken uit de albergue. Jammer genoeg vergeten een foto te maken van het slaapvertrek. Omdat het niet eens voor de helft bezet was, had ik een hele gang voor mezelf. Hierdoor had ik geen last van de overige peregrinos, ik kon ze zelfs niet eens zien. Sahagun is zo'n klein dorpje, dat ik het gisterenmiddag in minder dan een half uur geheel bekeken had, maar ze hebben er wel een station en dat is iets dat we in Vlijmen niet kunnen zeggen. Zoals het in een gemiddeld Camino dorpje hoort te zijn, heeft ook Sahagún een paar ooievaren in de kerktoren zitten, die zich niks van iemand aan schijnen te trekken. Na un café con leche, un pan de chocolate y un croissant, ben ik maar op pad gegaan om 40 km verder te eindigen in Mansilla de las Mulas. Gezien de afstand weer rustig aan gedaan, anders zou ik er wel heel erg vroeg aankomen. Na een km of 12 te hebben gefietst, kwam ik de Spanjaard tegen die eergisteren bij mij op de kamer sliep. Die had dus gisteren net zo veel km gelopen als ik gefietst. Een paar km verder werd ik ingehaald door een fietser die ik herkende. Het was mon ami Francais. Hij was alleen, dus geïnformeerd waar zijn metgezel was gebleven en die bleek hij te zijn kwijtgeraakt vanmorgen. Hij ging naar Leon omdat zijn velg gescheurd was en nu liep steeds zijn band eraf. Hij wilde dan morgen een nieuwe velg kopen. Bij een van de stops om de band er weer op te leggen is hij zijn maat kwijt geraakt. Nu hebben we tegenwoordig allemaal een mobieltje bij ons, dus die vinden elkaar wel weer. Daar hij te hard fietste naar mijn zin heb ik afscheid genomen van hem en weer terug in slakkengang verder gefietst. Vandaag door een paar dorpjes gefietst waar het leven echt stil heeft gestaan. Volgens mij leven er geen jonge mensen meer in deze dorpjes, die echt niks hebben. Je ziet alleen hoogbejaarde mensen, als je al überhaupt iemand ziet. Ook in deze dorpjes zie je behoorlijk wat lemen huizen staan. Ik zag er zelfs een te koop staan. Je kunt je afvragen wie zo iets nou gaat kopen. Mansilla de la Mula is een historisch vestingstadje met deels nog een stadsmuur eromheen. De muur is opgetrokken van rivierstenen en werd in de 11^e eeuw gebouwd. Het stadje is net als de dorpjes eromheen behoorlijk ingeslapen. Vandaag zijn er hier ook communicantjes. De kinderen zien er heel erg schattig uit in hun outfitjes en de rest van de familie gaat, zoals het in Spanje hoort, gekleed alsofze op audiëntie gaan bij de koning, want de (jonge-) dames dragen avondjurken en de heren, jong en oud, zitten strak in het pak. De mussen vallen zowat van het dak, zo warm het is, maar de dames en heren doen net of ze daar geen last van hebben en lopen net als pauwen rond te dartelen. Om half twaalf aangekomen in Mansilla de las Mulas. Met de volgende gegevens: Afstand 40 km, Totaal 2359, Max 46.5 km/u, gem. 16.5 km/u, gereden tijd 2.26 uur. Nadat ik om 12.00 uur de slaapkamer op mocht, heb ik mijn tassen achtergelaten en ben naar San Miguel gefietst (16.5 km van de route af). Daar heb je het oudste kerkje aan de Jacobsweg. Dit werd gebouwd als onderdeel van een abdij die in 913 werd gesticht door gevluchte monniken uit Cordoba. De mozarabische bouwstijl is goed te herkennen in de boogjes van de buitengangen van het kerkje. Op de terugweg nog even gestopt bij een ooievaarsnest waar je de kleine ooievaartjes goed kon zien zitten. Maar pa en ma sloegen groot alarm: de kinderen doken weg en de ouders vliegen dan weg om vervolgens als gekken rondjes te gaan vliegen rond het nest. Ditzelfde gebeurde een nest verder ook, dus mag ik aannemen dat ze op die manier hun nest beschermen door de aandacht naar zichzelf toe te trekken en er vandaan te vliegen. Het zijn wel grote vogels en het is ook mooi om ze weg te zien vliegen. Ik heb ook ontdekt waarom er hier zoveel ooievaars zitten. Op veel plaatsen heb je riviertjes en meertjes. Je hoort heel veel kikkers luid kwakend in de oevers zitten. Het lijkt wel dat de ene nog luider wil zijn dan de ander. De ooievaars hebben het niet echt moeilijk zo om aan eten te komen. Iets dat de Nederlandse kikker al lang heeft afgeleerd: die zit stil in het riet en denkt:'Je ziet me niet'. Soms is het beter om stil te zijn en alleen te luisteren.