Route: van Burgos naar Castrojeriz

Dagafstand: 56 km

Totaal afstand: 2226 km

Max. snelheid: 56 km

Gem. snelheid: 13,5 km

Vertrektijd: 7.45 uur

Aankomst: 13.00 uur

Fietstijd: 4.09 uur

Ik blijk het niet te kunnen: gewoon naar bed gaan, oogjes dicht en slapen maar. In de albergue van Burgos was het eigenlijk zo ideaal mogelijk gemaakt voor de pelgrims. De stapelbedden zijn in een soort nisjes gebouwd, met tussen twee bedden ruime kastjes die je op slot kon doen. Bij elk bed een nachtlampje en een stopcontact om je spulletjes op te laden. De bedden waren door de constructies zo stevig, dat je echt lekker rustig zou moeten kunnen slapen. Maar ik krijg het voor elkaar omdat maar eens niet te doen. Gevolg: om 3 uur 's nachts zit Don Raimundo weer schaapjes te tellen en ik kan je verzekeren dat er dan heel veel schaapjes langskomen voor 6.00 uur. Het blijkt een magisch uur te zijn, 6.00 uur. Zonder dat je ook maar een wekker hoort, blijkt ineens iedereen wakker te zijn en als een gek aan het pakken te slaan. Ook vandaag heb ik het nog tot 6.45 uur vol gehouden, maar toen kreeg ik het gevoel toch wel heel erg alleen nog in die slaapzaal te zijn overgebleven. Niet veel later kwam de huisbaas al om de langzame gasten zoals ik, toch maar even aan te sporen, omdat het toch wel de bedoeling was dat we voor 8.00 uur het gebouw moesten verlaten. Hoezo vakantie? Na een ontbijt van het gebruikelijke cafe con leche y tostada, de stad langzaam uitgefietst. Eigenlijk heb ik heel de dag rustig aan gefietst, want als ik hard durf te fietsen ben ik om 9 uur al klaar voor de dag. Dus rustig aan is het motto. Ik heb gisteren een boekje gekocht met daarin de fietsroute van de Spanjaarden. Die gaat dus over El Camino, met een paar tips voor als het regent en er veel modder op het pad ligt. Ik kan nu dus mooi de verschillen zien en ook wanneer er weer een kruising van beide routes komt. Een paar km voor Hontanas was er de eerste kruising van vandaag en die heb ik maar genomen, had toen al 40 km weer alleen door niemandsland gefietst. Door hele kleine dorpjes en smalle weggetjes, waar nauwelijks verkeer langs komt. De uitzichten zijn er geweldig mooi, maar je voelt je soms wel alleen. Op El Camino zie je constant mensen lopen en ook al beperkt het contact zich tot het elkaar begroeten met de woorden ‘Buen camino', je hebt niet zo het gevoel alleen te zijn. Je komt ook langs leuke kleine dorpjes die ineens, omdat daar zoveel mensen langs komen, barretjes langs de straat hebben en terrasjes waar mensen iets zitten te drinken of uit te rusten in de zon. Er is sfeer. De dorpjes zijn niks groter dan die ik voorbij rij, met dat verschil dat ik nog geen dode muis op straat zie liggen en zij zo ongeveer in een ‘80 van de langstraat' sfeer rondlopen. Ik denk dat ik vanaf vandaag maar eens vaker een stukje Camino moet gaan doen. Dan maar een voetganger omver rijden zo nu en dan. Naar Hortenas, waar ik een Duitse jongedame heb geholpen omdat ze geen Spaans sprak en ze toch enigszins in paniek was. Ze was er gisteren achtergekomen dat ze haar paspoort miste (waar komt me dit verhaal toch bekend van voor....) en nu wilde ze dat iemand het ziekenhuis zou bellen waar ze hem 4 dagen geleden had gebruikt, omdat ze medische behandelingen nodig had. Gebeld met het ziekenhuis, maar die hadden hem niet. Maar als ze hem zouden vinden, zouden ze hem toch naar la Guardia Civil brengen. Dus hun advies was: doe maar aangifte bij de politie en die zullen dan wel kijken of hij gevonden is. Ik had met het meisje te doen. Ze moest ook terug naar Duitsland met het vliegtuig en dat gaat echt niet lukken zonder paspoort. Na een broodje en iets te drinken gepakt te hebben (meer als tijdvulling dan voor de honger of dorst) weer verder gereden richting de eindbestemming, met als toetje ‘El Monesterio de San Anton', net voor de finish. Je rijdt midden door de ruïnes van het klooster heen. Heeft nog al een geschiedenis in el Camino en het is gewoon heel erg leuk om te zien dat er een weg doorheen loopt. Niks platgooien, omdat er een weg moet komen, nee, respect voor het oude. 2,5 km verder ben ik dan op mijn eindbestemming voor vandaag. Castrojeriz is een langgerekt dorpje en aan het begin staat een camping met een albergue. Die voorbijgereden, omdat er ook nog 3 andere zouden zijn. Nummer twee is dicht tot 25 mei. Nummer drie zit vol en nummer 4 laat fietsers pas toe vanaf 17.30 uur. Dus maar weer een km teruggereden om naar de camping te gaan. Hier zit ik nu met een 3-tal caravans van Nederlanders en nog een paar andere buitenlandse caravans. Waarschijnlijk allemaal begeleiders van pelgrims, die zo aan hun overnachtingsplekje komen. Nu ga ik nog mijn fiets nakijken, broek wassen en zelf ook maar eens onder de douche staan.