Route: van Villafranca montes de Orca naar Burgos

Dagafstand: 45 km

Totaal afstand: 2170 km

Max. snelheid: 55,3 km

Gem. snelheid: 19,1 km

Vertrektijd: 8.15 uur

Aankomst: 12.00 uur

Fietstijd: 2.22 uur

Vanmorgen werd ik vroeg wakker en onmiddellijk ging als een flits een paniekerige gedachte door mijn hoofd:'Waar heb ik gisteren mijn paspoort gelaten toen ik het terugkreeg van de receptionist?'. Dus ik meteen opgestaan en kijken waar ik het gelaten had. Kon het niet vinden op de plek waar het zou moeten liggen. Mijn broek nagekeken en ook niet. Tas leeggehaald en evenmin een paspoort. Dus maar buiten gaan kijken waar ik gisteren allemaal was geweest, maar ook geen succes. Teruggefietst naar een winkel waar ik gisteren iets gekocht had, maar die was nog dicht. Terug naar het hotel en opnieuw alles doorzocht waar hij maar kon liggen. Om iets voor acht weer terug naar de winkel en aan de eigenaar gevraagd, maar die had niks gevonden. Terug naar het hotel en fiets maar klaargemaakt om te vertrekken. Nog een keer voor de zekerheid rondgekeken en toen maar Marijke gebeld met het geweldige nieuws. Ik was, laten we het maar zachtjes uitdrukken, nogal overstuur. Stel je voor dat ik de rest van mijn leven Spanje niet meer uitkom zonder paspoort. Ik hou van Spanje, maar alleen al bij de gedachte dat je hier niet weg kunt als je dat wilt, stijgt het bloed toch wel een beetje snel naar mijn hoofd. Marijke zei aan de telefoon meteen tegen me:'Die ben je niet kwijt, je zult hem wel ergens op een ongewone plek hebben neergelegd'. Ik dacht:'Ja dat zal wel', maar meteen ook een lichtpuntje van: 'Wacht even, in de pc tas heb ik nog niet gekeken'. Ik hing Marijke even op om te kijken en wat een opluchting: daar lag mijn mooie, rode, kleine paspoortje. Eindelijk kon de reis weer verder, nadat ik Marijke weer op de hoogte had gebracht natuurlijk. Ik had vandaag drie mogelijkheden. De eerste was terugfietsen naar de officiële route die ik volg (dus een km of 10 terug naar boven de N120 fietsen). De tweede was El Camino gaan volgen naar San Juan de Ortega. Dit laatste zou zo'n 15 km zijn, wat ik eigenlijk niet zie zitten om redenen die ik al eerder genoemd heb. De derde was over de N120 naar het punt rijden waar de route deze weer zou kruisen en dan daar de route weer oppakken. Het laatste heb ik gedaan en dat is eigenlijk niet eens zo slecht bevallen. Je hebt inderdaad meer vrachtauto's, maar ik had er gisteren op een bepaald stuk zeker zoveel (zo niet meer) last van, omdat de weg smaller was en er heel veel vrachtauto's reden om bij een tweetal cementfabrieken te kunnen komen. Er zat alleen meteen een behoorlijke klim naar de 1150 meter hoogte in. Later zou er nog een kleine klim volgen met een stijgingspercentage van 14%. Dan merk je dat 20 kilo bagage echt niet niks is, wat is dat afzien! Bij het punt aangekomen dat de route de N120 kruiste kon ik kiezen: of terugrijden naar San Juan de Ortega, of door fietsen naar Burgos. Daar ik niet precies wist hoever ik terug zou moeten fietsen, heb ik maar gekozen voor het doorfietsen. Daarmee ook meteen de enige plaats misgelopen die iets van betekenis was vandaag. De rest van de dorpjes (overigens weinig dorpjes gepasseerd) waren van geen betekenis. Burgos rijd je via een heel mooie groene strook binnen via een fietspad, dat zo goed als tot het centrum is aangelegd. Dus je fietst heerlijk rustig zonder last te hebben van auto's. Burgos is een mooie stad met een hele grote kathedraal. Van binnen zal hij heel erg mooi zijn, maar aangezien ze entree vroegen ben ik niet naar binnen gegaan. Niet omdat ik er geen geld voor overheb, maar omdat ik vind dat ze al rijk genoeg zijn en niet nog meer geld nodig hebben. Laat ze eerst maar eens verstandige dingen roepen in het Vaticaan en dan praten we wel verder. Maar het kan ook zijn geweest dat ik gewoon geen zin had om naar binnen te gaan. Ik ben wel op advies van een vrouw hier in de albergue, helemaal naar boven gelopen omdat daar een kasteel zou staan. Dat staat er ook, dus daar had ze gelijk in. Maar ik verdenk haar er ook van dat ze graag pelgrimmetjes pest door ze voor ‘Jan met de korte achternaam' helemaal naar boven te laten lopen, zodat ze daar te horen krijgen dat het kasteel dicht is en niet bezichtigd kan worden. Dus maar weer naar beneden, op de foto met mijn broer die ik altijd al had willen hebben en toen maar iets gaan eten. Het leven van een pelgrim gaat niet over rozen zoals je merkt. Veel stress en ontberingen is wat hij moet verdragen. Morgen ...... we zien het wel, we zien het wel...