Route: van Oloron Ste.Marie naar Jaca (Spanje)

Dagafstand: 95 km
Totaal afstand: 1724 km
Max. snelheid: 61,5 km
Gem. snelheid: 16,5 km
Vertrektijd: 9.00 uur
Aankomst: 16.10 uur
Fietstijd: 5.43 uur

Vanmorgen heel relaxt opgestaan. Had eigenlijk niet zo heel erg goed geslapen, maar wel beter dan de laatste nachten. Heb op mijn gemak de spullen ingepakt, ben naar de bakker geweest en tot 9.00 uur met een stel Duitsers (moeder en zoon) en een stel uit de Verenigde Staten gesproken. Zij was Duits en hij Amerikaan (gepensioneerd). Ze hadden elkaar leren kennen toen ze een paar jaar geleden ‘El Camino' samen aan het lopen waren en nu waren ze van Los Angeles naar New York gelopen. Vanaf New York naar Lissabon gevlogen en van daar naar Santiago gelopen en nu waren ze van Santiago naar Jeruzalem aan het lopen. Ze dachten er twee jaar over te doen. Maakten een rustige indruk, hadden alles verkocht, ze hadden geen zorgen. Intussen was het zelfs niet meer belangrijk hoeveel km ze per dag liepen; alles was goed. De Duitse vrouw was een beetje jaloers, zij moest over twee weken terug voor haar werk. Haar zoon zou helemaal tot aan Santiago doorlopen. Zoals gezegd, heel rustig vertrokken en voor alles de tijd genomen, rustig fietsend kwam ik steeds een km verder. De klim viel ook wel mee, zaten behoorlijke klimmetjes in, maar kort en waren goed te doen. Het weer was ook wel lekker: niet te warm, maar zeker niet te koud en het zag er ook niet naar uit dat het zou gaan regenen. De Pyreneeën zagen er indrukwekkend uit, hoog boven het wegdek uit stekend. Als medereiziger een rivier (ave d'Aspe) naast me, heel de klim, met het daarbij horende geluid van een goed gevulde, snelstromende rivier. Alles zeer geweldig mooi groen en hier en daar passeer je een klein dorpje, dat ruikt zoals zo'n dorpje moet ruiken, namelijk naar koeienstront. Eigenlijk te mooi om waar te zijn en dat bleek ook zo'n 16 km voor de top. Het weer sloeg om, de weg wordt behoorlijk steil en ineens is het genieten er nog wel, maar je moet er iets meer moeite voor doen om het zo te voelen. Mijn benen wilden eigenlijk ook niet meer, ze waren nog moe van gisteren en zeiden meer dan eens: 'Ik stop er mee, pak de bus maar'. Nu hadden ze pech, want ik heb geen bus zien rijden, maar had die gereden had ik er toch knap veel moeite mee gehad om ze om te praten. De laatste 3 kilometers was het alleen maar afzien: het regende intussen echt behoorlijk en als het regent heb ik er niet zoveel zin meer in moet ik zeggen. Je ziet nog wel mooie dingen, maar je hebt niet eens zin om te stoppen en er een foto van te maken. Boven bij Col du Somport aangekomen heb ik Marijke gebeld. Ik vond dat zij het meteen moest weten, maar ik was zo moe dat ik er niet eens echt blij mee kon zijn dat ik er eindelijk was. Ik heb in het afgelopen jaar best wel een enkele keer gedacht wat ik zou doen als ik er zou staan, bij het bord Col de Somport 1630 meter. Maar geen enkele keer had het geregend in mijn fantasie, dus liep het vandaag net anders als ik het me voorgesteld had. De afdaling naar Jaca was eigenlijk een kleine hel. Het begon nog harder te regenen en afdalen met een kletsnat wegdek is niet leuk, vooral ook niet als het ondertussen ook nog berekoud is geworden . Gestopt in een tunnel, de truien, jas, lange broek en winterhandschoenen aangetrokken en weer verder. Even nog gedacht om halverwege te blijven hangen in een van de plaatsjes die je passeert, maar het vooruitzicht voor morgen is sneeuw, dus ben je nog verder van huis. 12 Kilometer voor Jaca stopte het met regenen en ben ik zo goed als droog aangekomen in el Alberque del Pelegrino, die door het gemeentehuis wordt gerund. Dadelijk een of andere kant en klare maaltijd opwarmen en vroeg naar bed, dat hoort in de Alberque zo. Morgen ...... is er weer een dag.