Route: van Doornik (Tournai) naar St. Quentin

Dagafstand: 126 km

Totaalafstand: 405 km

max.snelheid:53,6

gem.snelheid: 19,1

Vertrektijd: 8.10 uur

Aankomst: 15.30 uur

Fietstijd: 6.35 uur

Vanmorgen om 8.10 uur vertrokken vanuit Tournai na een heerlijk ontbijt genuttigd te hebben en een lunchpakketje te hebben gemaakt. Het weer zag er hetzelfde als gisteren uit en voorspelde niet veel goeds. De fiets had overnacht in een vergaderzaal van het hotel, maar vanmorgen leek het wel een fietsenstalling, er konden goed 15 fietsen staan. Zal wel een extraatje voor ze zijn (crisis hè). Ik was nog geen 2 kilometer onderweg en zag de eerste reiger al weer. Dacht even nog dat ik achtervolgd word door ze. Maar heb er voor de rest van de dag geen meer gezien, dus dat zal wel meevallen. Om 9.00 uur was ik bij de Franse grens, werd daar opgewacht door een alleraardigste douanier, die het geheel niet erg vond om met mij op de foto te gaan, zolang hij maar kon blijven zitten. Dus als jij je nu afvraagt waarom ik nu door de knieen ben gegaan, dan ligt het dus aan het feit dat hij niet wilde gaan staan. Ik moet toegeven dat zo'n eerste contact de Fransmannen wel in een ander dag licht zet. Ik wist niet dat ze zo aardig konden zijn. Ik weet van vroeger wel dat er zoiets was als 'Ik ben er uit gebonjourd'. Elke Fransman (of vrouw, zijn hetzelfde) is je aan het bonjouren als ze voorbij komen. Het is dat ze erbij lachen, wat me enigszins een beetje gerust stelt. Maar geheel vertrouw ik het niet. De route is nog steeds heel erg mooi. Hoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat ik het gisteren mooier vond. Ik begon met langs de Schelde te fietsen, heel mooi zo langs het water over een jagerpad. Ik krijg er eerlijk waar een ‘Remi' gevoel (Je weet wel, die van ‘Alleen op de wereld'). Betrap mezelf erop dat ik over het water tuur op zoek naar het onbekende, wetende dat alles goed gaat komen. Het fietst wel lekker zo langs het water, beschut door die vele bomen die er langs geplant zijn. Maar bij Bleharies was het ineens over. Ik moest zo nodig weer landinwaarts gaan fietsen met alle gevolgen van dien, Wind en nog eens wind en voor diegene die denkt dat het niet erger kon ... jawel, dat kan het wel. Alsof ik nog niet genoeg gezegend was de eerste dag, viel er vandaag ook maar weer iets bij. Echt ik weet zeker dat ik zo goed gezegend ben intussen, dat ik volgens mij met mijn ogen dicht naar Santiago de Compostela kan fietsen zonder dat me iets gebeurt. Om 12.00 uur was ik in Cambrai aangekomen, iets te vroeg om te stoppen, dus na het centrum op zijn Japans bekeken te hebben maar weer doorgefietst naar St. Quentin. Uiteindelijk is dat maar 40 kilometer verder. O ja, er staat wel vermeld in het boekje dat tussen Cambrai en St. Quentin de hellingen wat langer worden; grotere tandwieltjes komen aan bod....Nou, daar is niks van gelogen. Ik heb tandwieltjes ontdekt op mijn fiets waar ik het bestaan niet eens van afwist. Maar wel genieten van die vergezichten in het golvende landschap. Je begint je al behoorlijk in het buitenland te wanen. Vandaag maar liefst 9 fietsreizigers onderweg tegen gekomen. Dat wil zeggen: 2 fietsen op het plein in Cambrai (ik neem aan dat die er niet uit zichzelf gekomen zijn. Fietsen voor een restaurant, een paar kilometer van Cambrai. Een tandem met een echtpaar, maar die reden me tegemoet. Waren de weg denk ik kwijt (grapje) en zo ook twee dames ergens bij le Cartelet. Die zeiden ook al bonjour tegen mij en ik hallo terug (is mijn gebrek, dat ik denk dat alleen Nederlanders zo gek zijn om een stukje te gaan fietsen) en de laatste kwam hier net voor het hotel waar ik vanavond slaap langsgereden. De eigenaar van het hotel is een man die het wel kan waarderen dat ik naar Santiago de Compostela rijd en ik krijg korting van hem (nadat ik met zijn vrouw al een prijsafspraak had gemaakt). Ik voelde me vandaag wel een stuk relaxter, nam de omgeving en waar ik reed beter tot me en begon al zelfs hardop tegen mezelf te praten. Nou weet ik nog niet zeker of dat laatste wel zo positief is. Of dat het het begin is van ‘madness'. Kon het ook aan mijn hardslag zien: was een stuk rustiger. De pelgrim is in de leer en beetje bij beetje komt hij er wel....