Elk jaar vertrekken er duizenden pelgrims naar Santiago de Compostela. Zowel te voet,te paard of op de fiets wordt 'el Camino'afgelegd. Om je te kwalificeren als pelgrim moet je op zijn minst 100 km te voet of 200 km te paard of op de fiets hebben afgelegd. Veruit de meeste pelgrims lopen de vereiste 100 km ( waarvan er heel veel vals spelen door stukjes met de bus af te leggen). Degene die de tocht heeft voltooid en daarvoor de benodigde stempels heeft verzameld, ontvangt in Santiago de Compostela een oorkonde genaamd 'De Compostela'.

Het jaar 2010 is een heilig jaar. Wanneer de naamdag van de apostel St. Jacob op een zondag valt (25 juli), is het een heilig jaar. Dat geeft extra drukte op 'el Camino' omdat in een heilig jaar de pelgrims die door de deur van de Kathedraal gaan, kunnen rekenen op een volle aflaat. Hiermee worden alle zonden vergeven.

Het plan om naar Santiago de Compostela te fietsen is niet ingegeven vanuit mijn zondig leven en mijn behoefte op een volle aflaat. Maar het is natuurlijk mooi meegenomen als je een algeheel pardon ontvangt voor iets dat je eigenlijk voor je lol doet.

Je kunt wel meer dan 10 redenen opschrijven waarom je aan deze onderneming zou moeten/willen beginnen. Uiteindelijk is mijn belangrijkste reden gewoon ‘omdat ik het heel graag wil doen'. 2500 Kilometer fietsen alleen maar omdat je in een opwelling iets roept, gaat (bij mij ) niet lukken. Mijn tweede reden is puur sportief. Het is niet de bedoeling om de afstand zo snel mogelijk af te leggen of zoveel mogelijk kilometers per dag te fietsen. De sportieve uitdaging zit hem in het halen van Santiago de Compostela. Kan ik het fysiek aan, en wel op 'n manier dat het wel leuk blijft om het te doen? Om dit te verwezenlijken zal ik de tijd en rust moeten nemen om te genieten van de omgeving, de plaatsen waar ik doorheen rijd en van de mensen die ik wellicht onderweg ontmoet. Als het me lukt mezelf open te stellen voor hetgeen dat ik onderweg tegenkom, kan het ook een spirituele ervaring worden. Het is niet een van mijn hoofdredenen, maar wel iets waar ik nieuwsgierig naar ben en ik hoop zeker op een persoonlijke positieve ontwikkeling door deze reis. Er gaat geen dag voorbij sinds ik het besluit genomen heb om 'el Camino' te fietsen dat ik er niet mee bezig ben. Ik vind het heerlijk om ermee bezig te zijn. Verhalen lezen van mensen die het al gefietst hebben of foto's kijken die onderweg gemaakt zijn. Het is zeer verslavend. Ik snap dan ook goed dat mijn omgeving mijn enthousiasme niet geheel kan delen. Hoewel Marijke me heel erg ondersteunt en stimuleert, wordt ze er ook wel een beetje moe van als ik heel enthousiast er weer over begin. De kinderen verdenken me er zelfs van dat ik elk onderwerp in willekeurig welk gesprek weet te verdraaien, zodat we het uiteindelijk over fietsen hebben. Ik besef dus heel goed dat mijn familieleden een prijs moeten betalen voor hetgeen ik ga ondernemen en ben ze dankbaar dat ze me de ruimte en gelegenheid geven om 'mijn Camino' te mogen fietsen.