Dag 9 Nat, natter, natst…

Route: van Poitiers naar Angouleme

Dagafstand: 140 km

Totaal afstand: 1167 km

Max. snelheid: 48,6 km

Gem. snelheid: 20,1 km

Vertrektijd: 7.30 uur

Aankomst: 15.40 uur

Fietstijd: 6.59 uur

Vanmorgen dus vroeg uit de veren, zoals elke ochtend en ontbeten in de jeugdherberg met mijn twee collega-pelgrims. Ik ben na het ontbijt in de regen vertrokken uit Poitiers en zij zijn gebleven, omdat ze nog een kerk wilden bezoeken zeiden ze (en dat zullen ze ook wel gedaan hebben), maar ik denk dat het ook mede ingegeven was omdat ze geheel geen regenspullen bij hebben, hun tassen zijn niet waterdicht en ze hebben ook niks om er overheen te leggen. Een van de twee zei tegen me dat het een goed idee van mij was om een lange broek mee te nemen. Zij hadden alleen een korte fietsbroek bij. Er zit echt een groot verschil tussen wat zij bij zich hebben en wat de gemiddelde Nederlandse pelgrim bij zich heeft. Wat ziet zo'n stad er dan triest uit in de regen, terwijl het er gisteren zo romantisch uitzag. Een mooie stad met een historisch centrum met hele mooie gebouwen. Volgens de informatie één van de steden in Frankrijk met de meeste historische gebouwen en daar bedoelden ze de kerken niet mee, die ze er ook maar liefst vijf hebben geloof ik, de een nog groter en imposanter dan de andere. Het verlaten van de stad was dus een beetje triest. Grijze en verlaten straten maakten het een dode stad. Omdat het regende toen ik weg reed had ik al mijn regenjas aan, maar al gauw ook maar de regenbroek aangedaan, omdat het steeds harder begon te regenen. Dat heeft het eigenlijk heel de ochtend gedaan. Frankrijk is dan ineens een stuk minder mooi moet ik zeggen. Geen vogeltjes die je hoort fluiten, krekels die je hoort tsjirpen en met je hoofd in je nek gezakt zie je ook een stuk minder goed waar je rijdt. Het landschap is glooiend, de klimmetjes worden langer en minder steil. De landbouw is, net als gisteren, van alles een beetje (behalve in Brie natuurlijk, daar smelten ze de kazen). Volgens het boekje zou de wijnbouw ook weer te zien moeten zijn. Maar ik heb maar een paar druivenvelden gezien, genoeg voor een paar flesjes wijn, maar mijn advies aan de boeren zou zijn:'Bouw nog geen fabriek, plant eerst nog een paar druivenstruikjes

'. Het boek zal natuurlijk wel gelijk hebben, maar ik heb het niet gezien. De route ging vandaag vooral door hele kleine gehuchtjes. Sommige zijn zo klein, dat ze die naam niet eens mogen dragen. Het gaat dan om een x-aantal woningen bij elkaar met een naam. Die x kan variëren van 10 tot 30, echt heel klein. Ik heb er een gezien die uit 6 huizen bestond. Het vinden van een overnachtingsplek leek me een moeilijke zaak worden. Dus van de route afgeweken naar een wat grotere stad: Angouleme (staat ook als een mogelijkheid in het boekje omschreven) om een hotel te vinden. Morgen pik ik de route weer op ten zuiden van de stad. Angouleme is op een rots gebouwd en dat heb ik vandaag ook wel gemerkt toen ik de stad binnenreed om een hotel te zoeken. Het is een grote beklimming naar het centrum vanaf het punt dat ik de route verlaten heb. Heb dus bijna 10 km geklommen, waarvan de laatste echt zwaar waren. Ik snap ook meteen waarom de schrijver er de voorkeur aan heeft gegeven deze stad te vermijden. Of de stad mooi is kan ik nog niet echt zeggen. Datgene dat ik er van gezien heb tot nu toe is niet echt geweldig mooi. Maar ik ga nu iets eten en even kijken hoe het hier is. Mocht het zo zijn dat het de moeite waard is om langs te komen laat ik het jullie nog wel weten.

Salutations amis

Mijn Frans gaat er met de dag op vooruit zoals je ziet.

Dag 8 Jam of ham?

Route: van Tours naar Poitiers

Dagafstand: 130 km

Totaal afstand: 1026 km

Max. snelheid: 51 km

Gem. snelheid: 23,6 km

Vertrektijd: 7.15 uur

Aankomst: 13.30 uur

Fietstijd: 5.29 uur

Vanmorgen met het eerste hanengekraai opgestaan en in de jeugdherberg ontbeten. Hier ging het er iets geordender aan toe. Had gisteren een tegoedbon ontvangen voor het ontbijt en moest die vanmorgen ook echt inleveren om toegang te krijgen tot een ruimte waar een lopend buffet stond opgesteld, met duidelijke instructies in diverse talen, zodat niemand het excuus kon hebben dat hij of zij het niet wist. Ook waren de hoeveelheden die je mocht benutten tijdens het petit ontbijt vermeld. Zo mocht je maar twee broodjes of een broodje en een kop muesli. Een yoghurt of een appelcompote en ga zo maar door. Je zou er bijna een studie voor moeten volgen om het allemaal precies te weten. Maar dan komen de eerste Fransmannen -vrouwen binnen.....die pakken een kom waar de muesli in moet, drukken drie keer op koffie en gaan dan met hun stokbrood in die pot zitten roeren. ‘Soppen', heette dat bij ons thuis en was ten strengste verboden. Ik geloof zelfs dat erbij beweerd werd dat het slecht was voor je tanden. Nu moet ik zeggen, als goed ingeburgerd persoon, dat Nederlanders met dit soort regels ook niks kunnen. Ik had al meteen twee broodjes in mijn zakken zitten voor de middag. Met de gedachte:'Ze mogen van geluk spreken dat ik er ook nog niet het beleg bij neem'. (Gelukkig worden al mijn zonden in Santiago de Compostela vergeven!) Na mijn moderne ezel gepakt te hebben met mijn hightech spulletjes, ben ik maar vertrokken. Verbazing alleen al om hoe ik vandaag de stad Tours uitgereden ben. Via achteraf straatjes en voetgangersbruggen, parken en grindpaden, onder de snelweg door en dat allemaal om de drukke wegen met veel autoverkeer te mijden. Nogmaals petje af voor de schrijver van de route. Toch duurt het best wel lang voor je zo'n grote stad uit bent en je in een ritme kunt komen. Maar toen ik hem eenmaal te pakken had, was er geen houden meer aan. Het ging als een trein. Aan de zuidzijde van Tours is het landschap geheel anders dan aan de noordzijde waar ik gisteren Tours binnen kwam rijden. Op een paar klimmetjes na, was het vandaag een redelijk plat landschap. Nu waren die paar klimmetjes meteen ook wel van die ‘tong op je enkels' klimmetjes, maar tot aan Tours reed ik een gemiddelde van ongeveer 24.5 km per uur. De boertjes hebben in het zuiden ook duidelijk andere behoeftes dan hun collega's in het noorden.. Het opvallendste is dat er tot 110 km voorbij Tours geen druivenstruik te zien was en dat er veel akkers ongebruikt bij liggen. Graan en gele bloemetjes zijn gebleven, maar er duiken ook andere groene dingen op, die gezien hun keurige aanplanting er bewust door iemand zijn geplaatst. Maar wat het is........geen idee. Dat je zuidelijker komt merk je ook aan krekels die je ineens hoort en salamanders die je ineens ziet lopen. Of hebben wij die ook maar zie ik ze nooit omdat ik er de moeite niet voor neem? Wat hetzelfde is gebleven is de schoonheid van het landschap. Wat is Frankrijk toch een mooi land. Ik heb vandaag iets gedaan dat ik voor onmogelijk heb gehouden. Ik heb Franse vrienden gemaakt

. Onderweg heb ik twee pelgrims ingehaald, die net op dat moment een foto aan het maken waren van een ruïne die we onderweg zouden tegenkomen uit de Romeinse tijd. Ze gaan ook naar Santiago de Compostela en waren onder de indruk van mijn fiets en apparatuur. Vooral over mijn mogelijkheid om foto's / video's te kunnen maken vanaf mijn fietsstuur. En het zadel en... en... en... Ze moesten er foto's van nemen, het was geweldig. Nu moet ik zeggen als je met een plastic kratje achter op een mountainbike met zijtassen aan het rondfietsen bent, is de rest nog al gauw ‘wauw', niet waar. Maar ze waren heel vriendelijk, dus hebben we afgesproken dat als we elkaar in Santiago zien we er een paar pilsjes op zullen drinken (Toevallig zitten ze vanavond samen met mij in dezelfde jeugdherberg). Het leuke is wel dat zij weer een andere route volgen dan ik. Zij gingen bij die ruïne verder via een grindpad en ik over de weg. Het was vandaag een zeer zonnige dag. Om 9.00 uur had ik mijn lange broek en trui al uit en net bij het douchen zag ik dat het niet voor niets is geweest: ik heb al een wit fietstruitje op mijn lichaam ‘gebruind' staan.

Voor de statistieken (waar ik trouwens in Spanje mee stop omdat het daar niet meer bij te houden zal zijn) : Gisteren nog twee Nederlanders in de Jeugdherberg gespot en vandaag dus twee Fransen en 3 Nederlandse mannen die ik inhaalden net voor Poitiers.

Dag 7 De 'Gaten-slalom'.

Route: van Vendome naar Tours

Dagafstand: 76 km

Totaal afstand: 896 km

Max. snelheid: 47,8 km

Gem. snelheid: 19,4 km

Vertrektijd: 8.00 uur

Aankomst: 12.00 uur

Fietstijd: 4.00 uur

Vanmorgen na het ontbijt in het jeugdopvanghuis vertrokken om 7.30 uur. Had als missie om een foto te maken van een St. Jacobsbeeldje dat er zou zijn in de binnenstad. Ik had toch tijd genoeg, daar ik vandaag niet zo veel kilometers zou maken. Naar een half uur zoeken heb ik het maar opgegeven, heb geen idee waar het beeldje zou hebben moeten staan. Toen ik de stad aan het uitrijden was, moest ik een blad omslaan van het routeboekje en daar het me veiliger leek om even te stoppen en dat te doen, heb ik de fiets op een lege parkeerplaats stil gezet. Meteen komt er een auto aan die daar wil parkeren en toetert of ik de fiets aan de kant wil zetten. Bij het uitstappen blijkt het een vrouw te zijn, die me bedankt voor het opzij gaan en ze ziet meteen dat ik naar Santiago de Compostela ga, vanwege de schelpen aan de tassen. Ze begint me uit te leggen dat het dit jaar een bijzonder jaar is, omdat 25 juli op een zondag valt en dan wordt het nog grootser gevierd in Spanje. Dit gesprek vindt natuurlijk plaats in het Engels, want in het Frans waarmee ze begonnen was waren we al snel uitgepraat. Om haar kennis over St Jacobus meer kracht te geven, eindigt ze met dat ze eigenlijk uit Barcelona komt, dus Spaanse is. Nou, komt dat even goed uit, hoeven we onze tong ook niet meer te breken over het Engels. Na over en weer wat complimenten uitgewisseld te hebben over hoe goed we wel niet de talen spreken, fiets ik uiteindelijk om 8.00 uur weer verder Vendome uit. Het is een hele mooi dag geweest die geëindigd is zoals verwacht in Tours. Tussen Vendome en Tours springen ineens de druivenstokken massaal uit de grond. Zo'n 20 kilometer voor Tours verandert het beeld van de akkers geheel plotseling van overwegend ‘graan en gele bloemetjes' in ‘druiven en gele bloemetjes'. Ach, het is maar dat je als boer iets omhanden hebt, anders heb je al die grond en wat moet je er mee. Voor de rest heb ik me vandaag weer verbaasd over hoeveel supermooie landhuizen er in Frankrijk staan. Je kunt wel zien waar het geld zat, een paar eeuwen geleden. Wat mij ook verbaast is de kwaliteit van het wegdek hier. Tachtig procent van het wegennetwerk is in verre staat van ontbinding. Nu is het natuurlijk niet geheel eerlijk van me, omdat ik alleen maar op hele kleine binnendoorweggetjes aan het rijden ben, maar Jezus, wat zijn die wegen slecht hier. Vandaag reed ik op een weg waar de gaten, gezien de markeringen met groene verf, op korte termijn aan de beurt zou kunnen zijn om gerepareerd te worden. Ik zou zeggen:'Doe eens gek, vernieuw heel de weg!', maar nee, volgens de groene verf kwamen alleen gaten waar een bus of vrachtauto in kon verdwijnen in aanmerking voor reparatie. De staat van het wegdek remt mij ook in het afdalen, waardoor het voordeel van de afdaling verdwijnt. Eigenlijk besef ik me, terwijl ik aan het schrijven ben en echt een serieuze poging onderneem om jullie uit te leggen hoe mooi het wel niet is om hier te mogen fietsen, dat ik dat niet voor elkaar krijg. Daarom stel ik maar voor dat we volgend jaar met z'n allen achter elkaar aan fietsen. Kunnen we gezamenlijk oooooo en aaaa langs de route roepen. Ik voel me in ieder geval een bevoorrecht persoon vandaag. Marij BEDANKT.

Voor de statistieken: 8 pelgrims gespot vandaag. Met drie heb ik nog een tijdje staan praten voor de Kathedraal van Tours, die gingen verder omdat het te vroeg was. Was een echtpaar van rond de 65 jaar met een vrouw die ze onderweg waren tegengekomen van een jaar of 40. Waren al een dag of 10 onderweg.

p.s. Tours is de moeite waard om te stoppen als je er een keer langs komt.

Dag 6 Diverse wegen leiden naar Santiago de Compostela en elke weg kent zijn eigen pelgrim.

Route: van Chartres naar Vendome

Dagafstand: 117 km

Totaal afstand: 820 km

Max. snelheid: 49,6 km

Gem. snelheid: 20,5 km

Vertrektijd: 7.45 uur

Aankomst: 14.30 uur

Fietstijd: 5.43 uur

Vanmorgen na een nacht slapen in een jeugdherberg met een gedeelde kamer (wat inhoudt als je zelf niet wakker wordt, wordt je het wel van die ander als die zo nodig iets moet). Toch niet slecht geslapen, eerlijk is eerlijk: met mijn slaapstoornis is dit zelfs de beste nacht tot nu toe. Het ontbijt was op zijn Frans. Er is een keuken, daar staat van alles in de koelkast en kasten, pak maar en als je klaar bent je eigen spulletjes afwassen. Er stond echt van alles, dus als je met honger wegging was het je eigen schuld, maar het is wel even wennen om alles zelf te regelen. Gisteren was me al een man opgevallen die wel een zwerver zou kunnen zijn die voor één nacht een bed wilde. Niks was minder waar bleek vanmorgen. Het was een Belg uit Brussel, die ook op weg was naar Santiago de Compostela op zijn fiets. Nu ben ik twee dagen geleden een Hollander tegengekomen die ik al tot de Basic-pelgrim had gedoopt, omdat hij, buiten zijn fiets, alleen een Nederlandse vlag bij had (daaraan zag ik dat hij Nederlander was), een routeboekje (makkelijk om de weg te vinden) eneen damesboodschappentas voor op de fiets (waar net een krop sla en een half wit in kan). Dus zeg ik tegen hem bij het voorbij rijden: 'Licht bepakt hè'. Antwoordt hij: 'Dat moet toch ook'. Daar had ik natuurlijk niks tegen in te brengen, dus ben ik maar in hetzelfde tempo doorgefietst. Maar terug naar onze Belg uit Brussel, die er uit zag als een zwerver. We raken aan de praat tijdens het ontbijt, eerst in het Engels, maar na drie woorden merken we dat geen van tweeën een Engelsman is. Dus over op wat meer logisch is: Nederlands, want dat sprak hij ook. Hij was vertrokken met zijn vriend samen, maar die had hem plotseling gebeld dat hij aan het terugfietsen was (ze reden schijnbaar niet samen).Dus was hij alleen verdergegaan. Tot zover geen probleem ... toch krijgt hij de naam ‘simpele pelgrim' van me. Wat blijkt nu; de routeboekjes en de reparatiespullen voor zijn fiets zaten in de tassen van zijn vriend die weer naar huis was. Zijn voorwiel had het volgende mankement: over een lengte van 20 cm kwam de buitenband van de velg af. Dit had hij opgelost door de band met ducktape aan de velg te plakken. Hij ging er wel naar laten kijken, maar in Spanje pas, omdat het in Frankrijk te duur was. Maar gelukkig was zijn enige probleem dat hij rookt en dat merkte hij wel met al die klimmetjes!!!!!!! Hij reed via de route national en dat ging ook goed zei hij. Ik kom zelf bijna niet op drukke wegen en als ik er hele kleine stukjes op zit, omdat het schijnbaar echt niet anders heeft gekund, dan wordt ik er al gek van. Al die vrachtwagens, die best hard langs je rijden en je een beetje aanzuigen. Moet er niet aan denken om zo heel de dag te moeten fietsen. Maar hij zal er ook wel komen. Vandaag dus naar Vendome gereden via Bonneval, Chateaudun, Montigny-le-Gannelon, Cloyes, Moree, Freteval, Pezou, Meslay. Dit is maar een greep van de dorpjes die je op zo een dag voorbij rijdt. De één met zijn eigen verhaal, de ander alleen als kaartvulling. De meeste liggen aan le Loir (rivier), waar ik bijna heel de dag langs gereden heb. Soms er pal aan en dan weer eens er links of rechts vanaf. Mooi tussen de bossen en het riviertje, luisterend naar het geluid van het water, bladeren en verschillende vogels. Toen dacht ik ineens: 'Ik luister naar een symfonie van vogels, water en bladeren......'. Ik merkte bij me zelf op dat ik mijn iPod sinds mijn vertrek nog niet een keer opgehad heb. Iets wat ondenkbaar is in Nederland. Jammer eigenlijk, omdat Nederland zeker niet onder doet qua schoonheid aan Frankrijk en met muziek geniet je minder van hetgene dat passeert. Vandaag geen pelgrims gezien buiten de Belg vanmorgen, in tegenstelling tot gisteren, toen ik er maar liefst 9 ben tegengekomen: 7 op de fiets en 2 echte pelgrims .... te voet. De stickerplakkers zijn schijnbaar door de stickers heen. Gisteren heb ik er geen een gezien en vandaag maar twee (routestickers). Het weer was net als gisteren uitstekend. Ik geloof dat het nu echt is veranderd. Dus: het bruin worden kan beginnen! Hier in Vendome ben ik naar het Toeristenbureau gegaan en dat werkt uitstekend hier. Twee medewerkers die goed Spaans spreken en die me zo aan een privéslaapplaats hebben geholpen in een jongerenopvangcentrum, voor een zeer zacht prijsje met eten en ontbijt. Het internet werkt uitmuntend goed en het is niet te ver van het centrum. Wat wil je nog meer . Zo blijkt maar weer dat de ene dag niet de andere is. Met deze diepzinnige uitspraak stop ik maar voor vandaag. Adios amigos, hasta mañana.

p.s. Wie denk je die ik tegen kom bij het avondeten hier in dit opvanghuis???????

Ja, ja onze Belg... hij had toch maar naar huis gebeld voor een andere route. Hij zat trillend op zijn fiets van angst. Gelukkig hadden ze die hem ge-sms't, anders was hij omgedraaid!

Dag 5 De dag van de 1001 colletjes.

Route: van Clermont naar Chartres

Dagafstand: 172 km

Totaal afstand: 703 km

Max. snelheid: 63,3 km

Gem. snelheid: 20,5 km

Vertrektijd: 7.10 uur

Aankomst: 17.30 uur

Fietstijd: 8.21 uur

Vanmorgen weer vroeg op en er maar gelijk op uit getrokken, ontbijt zat niet in de prijs en ik was ook te vroeg. Bij de bakker in Clermont een ‘pan de chocolat' gekocht.... Is zoiets als brood met chocola. Die Fransen zijn zo origineel met hun namen. Bij datzelfde bakkertje begon ook een klim, dus brood even opgeborgen tot die achter de rug zou zijn. Vier kilometer verder kwam ik eindelijk aan mijn broodje toe. Het werd de dag van de beklimmingen. De een na de andere moest overwonnen worden. De eerste 100 kilometer is er eigenlijk geen noemenswaardig plat stuk geweest. De klimmen staan vermeld in het boekje en de percentages staan er ook bij als die de moeite waard zijn, dus kon ik me zelf voorbereiden op een klim van 3 of 4 kmmet stijgingspercentages van 7%. De maximum snelheid is bereikt bij een afdaling van 9%. Ook klimmetjes gehad die daar tegen aan zaten, zo niet overheen gingen, alleen niet zo lang waren. Een was zo erg, dat ik de laatste 30 meter moest afstappen met pijn in mijn ziel, maar het ging echt niet. Ik heb geen idee hoe steil die was, maar de fiets viel bijna achterover

. Eigenlijk valt er niet veel te melden over de route vandaag. Heel veel kleine dorpjes, die eigenlijk niet zoveel geschiedenis hebben of in ieder geval is er niet veel over bekend in het routeboekje. Het weer was super: niet te warm, maar wel lekker, dus heerlijk fietsweer. Rond een uur of 15.00 vanmiddag had ik willen stoppen, maar dat is niet gelukt, omdat ik geen slaapplaats gevonden kreeg. Dus maar een dorpje verder kijken 4 km verderop ... ook niks dus maar weer een dorpje verder kijken.... enz. Uiteindelijk was ik dus van 120 kilometer op het moment dat ik begon te zoeken, tot 172 km op het moment dat ik eindelijk in Chartres aangekomen ben en in een jeugdherberg beland ben. Minder luxe dan die in Mechelen en drukker qua bezoekers. Net nog een stempel in de kathedraal van Chartres gehaald. Een prachtig grote kathedraal, waar ze net op dat moment aan het zingen waren. Moet zeggen, dat kunnen die Fransen wel, al eens eerder in Parijs meegemaakt dat er een vrouw in de Notre Dame aan het zingen was op het moment dat wij er waren en het gezang van deze dame was zeker net zo goed een kippenvelbeleving. Morgen eens kijken of ik het rustiger aan kan doen, want zo ben ik volgende week al in Santiago en dat is nou ook niet de bedoeling. Marijke heeft gedreigd dat ik anders ook maar terug moet fietsen!

Groetjes, en bedankt voor al die mooie berichtjes die jullie achter laten. Ik lees ze met veel plezier!

Dag 4 De risico's van een 'Plat du Jour'.

Route: van St.Quentin naar Clermont

Dagafstand: 127 km

Totaal afstand:532 km

Max. snelheid:

Gem. snelheid:

Vertrektijd: 7.30 uur

Aankomst: 15.30 uur

Fietstijd: 6.16 uur

Vanmorgen, na een slechte nachtrust, wat vroeger vertrokken aangezien ik toch al wakker was en het schaapjes tellen behoorlijk beu was. Ik hoopte nog dat ik mijn lange broek niet nodig zou hebben vandaag. Maar helaas. Het was de slechtste dag tot nu toe; heel de dag regen en een temperatuur ver onder het vriespunt (Andalusiër!). Het was echt berekoud. Het valt niet mee om een stad uit te rijden in een vroege maandagochtendspits. Je weet de weg natuurlijk niet en die Fransoosjes hebben allemaal een haast om op hun werk te komen, dat wil je niet weten. Een paar kilometer buiten de stad kwam ik in een dorpje waar al een bakker open was en aangezien ik vanmorgen geen ontbijt had gekregen in mijn zeer luxe hotel, heb ik maar iets ingeslagen om het innerlijke ook maar te verwennen. Uiteindelijk moet een pelgrim wel eten. De eerstvolgende grote plaats die je tegen komt is Noyon. Een middelgrote stad met een bovengemiddelde historie (krijg zomaar geschiedenisles als pelgrim). Hier is bijvoorbeeld Calvijn geboren en is Karel de Grote in de Kathedraal van Noyon tot koning gekroond (Dit lees ik ook maar in het boekje, niet meteen denken dat ik er zoveel vanaf weet).

Wel een mooi oud stadscentrum voor een leek als ik. Omdat het er behoorlijk regende op dat moment, is het meer een bliksembezoekje geworden. Nadat ik in het Museum van Calvijn een stempel voor mijn Credential heb opgehaald (vond ik wel een leuk idee) vervolgde de route zich langs de Aldi naar Compiegne. Dit was wel een grote stad met hele mooie gebouwen, maar ook hier regende het nog steeds en ik geloof dat mijn pedaalfrequentie er steeds hoger van werd. Daar 12.00 uur in de middag te vroeg is om te stoppen, ben ik maar doorgefietst naar Clermont. Kwam ik onderweg het plaatsje Remy tegen waar ik een ‘Plat du Jour' genuttigd heb. Ik had best wel honger, maar het werd toch wel het meest ingegeven door de kou die ik had. Maar als je lekker heb zitten eten in een ruimte waar het lekker warm is en je lichaam die warme tot zich neemt, dan snap je het wel waar dat lichaam zin in heeft. In Spanje noemen ze het siësta, in Nederland ‘je tijd verdoen' en in Frankrijk weet ik het niet. Maar mijn benen wilde echt niet meer rond gaan, die waren beiden in een protestactie overgegaan. Ik heb ze dus moeten toespreken en dat is maar goed ook, want Clermont bereik je via een klim van pak hem beet een kilometer, à een stijgingspercentage van ‘zet hem maar heel klein' en dan doen je bovenbenen nog zeer. Er zou boven ook een hotel zijn, dus ik heel fanatiek naar boven geklommen. Blijkt het hotel er niet meer te zijn. Na de weg te hebben gevraagd aan een oud echtpaar en later aan een oude dame, kwam ik een heel ander hotel tegen . Ik gestopt en gevraagd of hij nog een kamer had. Pakt hij een grote agenda en kijkt.... Ziet net als ik dat er niks instaat en zegt: '...uhmmmmmmm, ik denk dat ik wel één plekje over heb ja'. Na 5 minuten wist ik ook waarom die agenda leeg was. Het was er vies en oud voor maar liefst € 45,00 per nacht. Dus aan een man gevraagd waar een hotel was en... drie keer is scheepsrecht. Hotel gevonden.... Dus zit ik lekker warm en droog en morgen....... We zien het wel wat de dag van morgen brengt.

Dag 3 Het 'Remi' gevoel

Route: van Doornik (Tournai) naar St. Quentin

Dagafstand: 126 km

Totaalafstand: 405 km

max.snelheid:53,6

gem.snelheid: 19,1

Vertrektijd: 8.10 uur

Aankomst: 15.30 uur

Fietstijd: 6.35 uur

Vanmorgen om 8.10 uur vertrokken vanuit Tournai na een heerlijk ontbijt genuttigd te hebben en een lunchpakketje te hebben gemaakt. Het weer zag er hetzelfde als gisteren uit en voorspelde niet veel goeds. De fiets had overnacht in een vergaderzaal van het hotel, maar vanmorgen leek het wel een fietsenstalling, er konden goed 15 fietsen staan. Zal wel een extraatje voor ze zijn (crisis hè). Ik was nog geen 2 kilometer onderweg en zag de eerste reiger al weer. Dacht even nog dat ik achtervolgd word door ze. Maar heb er voor de rest van de dag geen meer gezien, dus dat zal wel meevallen. Om 9.00 uur was ik bij de Franse grens, werd daar opgewacht door een alleraardigste douanier, die het geheel niet erg vond om met mij op de foto te gaan, zolang hij maar kon blijven zitten. Dus als jij je nu afvraagt waarom ik nu door de knieen ben gegaan, dan ligt het dus aan het feit dat hij niet wilde gaan staan. Ik moet toegeven dat zo'n eerste contact de Fransmannen wel in een ander dag licht zet. Ik wist niet dat ze zo aardig konden zijn. Ik weet van vroeger wel dat er zoiets was als 'Ik ben er uit gebonjourd'. Elke Fransman (of vrouw, zijn hetzelfde) is je aan het bonjouren als ze voorbij komen. Het is dat ze erbij lachen, wat me enigszins een beetje gerust stelt. Maar geheel vertrouw ik het niet. De route is nog steeds heel erg mooi. Hoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat ik het gisteren mooier vond. Ik begon met langs de Schelde te fietsen, heel mooi zo langs het water over een jagerpad. Ik krijg er eerlijk waar een ‘Remi' gevoel (Je weet wel, die van ‘Alleen op de wereld'). Betrap mezelf erop dat ik over het water tuur op zoek naar het onbekende, wetende dat alles goed gaat komen. Het fietst wel lekker zo langs het water, beschut door die vele bomen die er langs geplant zijn. Maar bij Bleharies was het ineens over. Ik moest zo nodig weer landinwaarts gaan fietsen met alle gevolgen van dien, Wind en nog eens wind en voor diegene die denkt dat het niet erger kon ... jawel, dat kan het wel. Alsof ik nog niet genoeg gezegend was de eerste dag, viel er vandaag ook maar weer iets bij. Echt ik weet zeker dat ik zo goed gezegend ben intussen, dat ik volgens mij met mijn ogen dicht naar Santiago de Compostela kan fietsen zonder dat me iets gebeurt. Om 12.00 uur was ik in Cambrai aangekomen, iets te vroeg om te stoppen, dus na het centrum op zijn Japans bekeken te hebben maar weer doorgefietst naar St. Quentin. Uiteindelijk is dat maar 40 kilometer verder. O ja, er staat wel vermeld in het boekje dat tussen Cambrai en St. Quentin de hellingen wat langer worden; grotere tandwieltjes komen aan bod....Nou, daar is niks van gelogen. Ik heb tandwieltjes ontdekt op mijn fiets waar ik het bestaan niet eens van afwist. Maar wel genieten van die vergezichten in het golvende landschap. Je begint je al behoorlijk in het buitenland te wanen. Vandaag maar liefst 9 fietsreizigers onderweg tegen gekomen. Dat wil zeggen: 2 fietsen op het plein in Cambrai (ik neem aan dat die er niet uit zichzelf gekomen zijn. Fietsen voor een restaurant, een paar kilometer van Cambrai. Een tandem met een echtpaar, maar die reden me tegemoet. Waren de weg denk ik kwijt (grapje) en zo ook twee dames ergens bij le Cartelet. Die zeiden ook al bonjour tegen mij en ik hallo terug (is mijn gebrek, dat ik denk dat alleen Nederlanders zo gek zijn om een stukje te gaan fietsen) en de laatste kwam hier net voor het hotel waar ik vanavond slaap langsgereden. De eigenaar van het hotel is een man die het wel kan waarderen dat ik naar Santiago de Compostela rijd en ik krijg korting van hem (nadat ik met zijn vrouw al een prijsafspraak had gemaakt). Ik voelde me vandaag wel een stuk relaxter, nam de omgeving en waar ik reed beter tot me en begon al zelfs hardop tegen mezelf te praten. Nou weet ik nog niet zeker of dat laatste wel zo positief is. Of dat het het begin is van ‘madness'. Kon het ook aan mijn hardslag zien: was een stuk rustiger. De pelgrim is in de leer en beetje bij beetje komt hij er wel....

Dag 2 Geen plaats in de herberg!

Route: van Mechelen naar Doornik (Tournai)

Dagafstand: 131 km

Totaalafstand: 278 km

max.snelheid:38,7 km

gem.snelheid: 18,6 km

Vertrektijd: 8.30 uur

Aankomst: 16.30 uur

Fietstijd: 6.00 uur

Vanmorgen om 8.30 uur vertrokken nadat ik een overheerlijk ontbijt had genuttigd in de jeugdherberg. Ik had de hele eetzaal tot mijn beschikking daar ik de enige gast was. Fiets bepakt en op zoek naar de route. Die had ik vlug gevonden en kon op pad naar Tournai als eindbestemming. Na een 10 kilometer ontdekte ik dat ik vergeten was te vragen om een stempel. Nou vond ik dat geen probleem omdat ik nog heel veel plaatsen voorbij zou komen en er best wel een gelegenheid zou zijn om alsnog een stempel te laten zetten. In Londerzeel gestopt en aan iemand gevraagd of er een v.v.v. was. Nou, die hadden ze niet, maar ook al zouden ze er een gehad hebben dan zou die dicht zijn geweest: het was 1 mei. Een nationale feestdag in België en dan is ook echt alles dicht. Nu ben ik niet voor een gat gevangen dus om het politiebureau gevraagd (Die hebben ook wel een stempel). Er was wel een politiebureau, maar dan moest ik 1,5 km terugfietsen. Nou, voor een stempel moet je natuurlijk wel iets over hebben, dus ik 1,5 km teruggefietst (eindelijk wind mee), om vervolgens op een dicht politiebureau aan te komen. Nu is dat ook wel logisch, de dieven zijn uiteindelijk ook vrij vandaag. Onderweg ben ik toch wel middenstanders tegengekomen die open waren. Maar dat zijn degenen die nog steeds niet snappen dat je de jaarwinst niet goed maakt met die ene dag toch open te zijn..

Het was best wel lekker weer, op die harde wind na die uit het westen kwam en laat ik nu net die kant op moeten. Ik moet mijn complimenten uit spreken aan de makers van de route. Echt schitterend. Je rijdt op weggetjes die de Belgen zelf niet eens kennen en soms rijd je kilometers lang zonder ook maar een auto gezien te hebben. Heb zo een 40 kilometer langs de Dender gefietst op een fietspad naast de rivier, echt schitterend met al die watervogels. In Geraardsbergen heb ik de muur beklommen, zij het maar een meter of 10. Er was een café helemaal beneden, maar 10 meter hoger had je er ook een. Het was me het wel waard om te kunnen zeggen 'Ik heb de muur beklommen'. Net voorbij Geraardsbergen begint ‘het deel waarin ik me niet meer redden kan': Wallonië. In het route boekje stond dat het jagerspad langs de Dender er ineens anders (veel slechter) uitzag. Op dat punt aangekomen bleek er een hagelnieuw pad te liggen. Ik dacht dus: 'Nou, die hebben hun leven gebeterd'. Nou, dat duurde maar 3 kilometer en toen trof ik het pad aan zoals op de foto, echt een bende. In Lessines eindigt voor de route het jagerpad en ga je weer wat landinwaarts en dat merk je meteen. Je begint gelijk te klimmen. (Vooral als je fout rijdt en denkt dat je via de door jou bedachte route er ook wel komt.) Dan moet je ongeveer nog 40 km en die zijn er echt van omhoog en omlaag. Met dien verstande dat het ‘omlaag' veel minder voorkomt. Ik snap er niks van. Maar het is echt waar. Nu zit ik in een hotel in Tournai, maar dat had ook wel iets om handen . Ook hier is alles vol omdat het 1 mei is. De jeugdherberg vol en hotel Europa vol. En als je aan iemand iets wil vragen doen ze net of ze niks anders kunnen dan dat dialect Frans van ze. Heeft me dus 1 uur gekost voordat ik eindelijk iets gevonden had. Vandaag 5 pelgrims ontmoet. Onderweg 2 vrouwen van over de 60 jaar die samen al 3 dagen onderweg waren en hier in Tournai een man die alleen onderweg was en een echtpaar dat uiteindelijk ook in dit hotel terecht gekomen is. Zij doen maar 2 weken en dan gaan ze terug. Op het plein kwam ik een Belgisch echtpaar tegen, die vroegen of ze met mij en mijn fiets op de foto mochten. Ze vonden het zo goed dat ik naar Santiago de Compostela onderweg was. Heeft de vrouw een foto van haar man en mij gemaakt en een van de schelp op de stuurtas.

Nou, ik denk dat ik zo wel een redelijk overzicht heb gegeven van de dag van een pelgrim.....Ik voelde me net Jozef vandaag die overal weg gestuurd werd.. .en dat is dus niet leuk! (En dan had ik nog niet eens een zwangere Maria bij me !)

Nou de groetjes en tot de volgende keer!