Dag 25 El Camino is ook: leuke mensen ontmoeten….!
Route: van Mansilla de las Mulas naar Leon
Dagafstand: 60 km
Totaal afstand: 2494 km
Max. snelheid: 45,3 km
Gem. snelheid: 18,4 km
Vertrektijd: 8.30 uur
Aankomst: 11.30 uur
Fietstijd: 2.44 uur
Gisteren, terwijl ik beneden het verhaaltje aan het schrijven was, kwamen twee Nederlanders op de fiets bij de albergue binnen, die tegen die tijd al aardig vol zat. Voor deze twee was dat geen probleem, omdat ze hun eigen tentjes bij zich hadden en die mochten ze op het gras opzetten. Later op die middag en avond heb ik nog even me ze gesproken. Ze komen uit Druten (Tonny) en Boxtel (Kees) en zijn net als ik 30 april vertrokken. Zeg ik tegen Kees: 'Ik ben nog uitgezwaaid door vrienden uit Boxtel'. Vraagt hij natuurlijk aan me waar ze dan wonen in Boxtel. Uitgelegd en wat komt er dan uit????? Hij is de overbuurman van Eric en Reme! Hoe klein is deze wereld soms. Heb op een plezierige manier wat ervaringen over en weer uitgewisseld onder het genot van een pilsje. Om 22.30 uur naar bed gegaan en ik was zowat de laatste die naar bed ging. De bassen en trombones werden al aardig fijngestemd door menigeen, voor de symfonie die later in de avond gegeven zou worden. Ongelooflijk, wat een geluid sommigen kunnen produceren! Nu heb ik daar niet zo'n probleem mee, maar ik had toch niet voor niks die oordopjes gekocht in Nederland, dus er twee uit het doosje gehaald en ingedaan. Ik moet me vergist hebben toen ik ze kocht bij de apotheek. Het leek wel of het gehoorapparaatjes waren. In plaats van het slechter te horen leek het wel of ik twee luidsprekers in mijn oren had gestopt. Dat helpt dus echt helemaal niet. Nu waren ze ook niet duur, maar zo kun je net zo goed niks indoen. Toch redelijk snel in slaap gevallen en vanmorgen werd ik pas om 6.00 uur wakker. Ik dacht dat er een wonder was geschied. Zou ik het dat toch langzaamaan leren hoe je gewoon lang moet slapen? Op mijn gemak spullen ingepakt en naar beneden gegaan om te ontbijten. Daar kwam ik Tonny en Kees weer tegen en weer een paar dingetjes besproken en een foto in de tuin van de albergue gemaakt. Toen we gedrieën de albergue verlieten, reden zij meteen bij de eerste kruising rechtdoor en ik, die El Camino ging volgen, moest rechtsaf slaan. Afscheid genomen en elkaar een ‘Buen Camino' gewenst. Net een km buiten Mansilla de las Mulas kom je een kruispunt tegen waar ik gisteren rechtsaf richting San Miguel ben gefietst, maar als je linksaf slaat kun je naar el Monasterio de Sta. Maria. Aangezien ik toch tijd genoeg had, dit maar gedaan. Het ‘Dikke Van Dale' boekje dat ik bij me heb zegt dat de abdij in de 12e eeuw gebouwd is en dat het heel veel heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van deze streek. In 1835 is het verlaten, nadat er tweemaal brand gewoed heeft. Het is eigenlijk een grote bouwval. Er staat op een bordje: ‘Gesloten wegens renovatie'. Maar dat hadden ze gerust weg kunnen laten. Het is een grote gatenkaas. Her enige dat er nog een beetje heel uitziet is de kerk. Heb onder de deur door een paar foto's gemaakt van de binnenzijde en zo te zien op de foto's ziet het er nog wel mooi uit van binnen. Toen maar teruggefietst naar de route en die weer gevolgd totdat ik na 18.5 km fietsen er achterkwam dat mijn voorwielstandaard verdwenen was. Waarschijnlijk los getrild. Ik heb toen dus maar besloten om helemaal terug te fietsen om te zien of ik hem zo nog kon vinden. Ben via ‘El Monasterio' teruggefietst tot aan Mansilla de las Mulas, maar helaas niks gevonden. Toen maar weer terug naar Leon. Hier kwam ik uiteindelijk om 11.30 uur aan, maar voordat ik mijn onderkomen gevonden had (een studentenhuis) was het al 12.30 uur en voordat ik een fietsenmaker had gevonden die mij kon helpen (ik moest hem ervan overtuigen dat de standaard die hij had met een beetje aanpassingen best zou passen), was het 13.45 uur, tijd om te eten. Gelukkig kon ik hier in het studentenhuis voor een kleine bijdrage mee-eten. De stad is heel erg mooi, heeft een grote kathedraal en een historisch centrum met enkele prachtige gebouwen. Zeker de moeite waard om te bezoeken. Dadelijk zal ik met meer rust opnieuw de stad eens gaan bezichtigen. Wat een dag had moeten worden met heel veel tijd en maar 23 km te rijden, bleek uiteindelijk anders uit te pakken. Wel een dag met hele positieve ontmoetingen, als je er op terugkijkt. Een van de dames van het toeristenbureau heeft mij heel erg vriendelijk geholpen aan een privé kamer met eigen wc en douche in een studentenhuis. De fietsenmaker heeft voor 10 euro een fietsenstandaard compleet verbouwd, weliswaar op mijn aanwijzingen, maar hij neemt toch de moeite om het te doen en vraagt niks meer dan wat de standaard kost en dat met een enorme vriendelijkheid. Of in de supermarkt de vrouw waar ik aan vraag of de fiets binnen mocht staan terwijl ik ging winkelen voor het eten: geen probleem! Allemaal zo vriendelijk, stuk voor stuk mij een ‘Buen Camino' wensend. Wat kan het soms toch leuk zijn!
Dag 24 Spreken is zilver, zwijgen is goud.
Route: van Sahagún naar Mansilla de las Mulas
Dagafstand: 75 km
Totaal afstand: 2394 km
Max. snelheid: 46,5 km
Gem. snelheid: 19,7 km
Vertrektijd: 8.30 uur
Aankomst: 14.00 uur
Fietstijd: 3.48 uur
Vanmorgen echt als laatste vertrokken uit de albergue. Jammer genoeg vergeten een foto te maken van het slaapvertrek. Omdat het niet eens voor de helft bezet was, had ik een hele gang voor mezelf. Hierdoor had ik geen last van de overige peregrinos, ik kon ze zelfs niet eens zien. Sahagun is zo'n klein dorpje, dat ik het gisterenmiddag in minder dan een half uur geheel bekeken had, maar ze hebben er wel een station en dat is iets dat we in Vlijmen niet kunnen zeggen. Zoals het in een gemiddeld Camino dorpje hoort te zijn, heeft ook Sahagún een paar ooievaren in de kerktoren zitten, die zich niks van iemand aan schijnen te trekken. Na un café con leche, un pan de chocolate y un croissant, ben ik maar op pad gegaan om 40 km verder te eindigen in Mansilla de las Mulas. Gezien de afstand weer rustig aan gedaan, anders zou ik er wel heel erg vroeg aankomen. Na een km of 12 te hebben gefietst, kwam ik de Spanjaard tegen die eergisteren bij mij op de kamer sliep. Die had dus gisteren net zo veel km gelopen als ik gefietst. Een paar km verder werd ik ingehaald door een fietser die ik herkende. Het was mon ami Francais. Hij was alleen, dus geïnformeerd waar zijn metgezel was gebleven en die bleek hij te zijn kwijtgeraakt vanmorgen. Hij ging naar Leon omdat zijn velg gescheurd was en nu liep steeds zijn band eraf. Hij wilde dan morgen een nieuwe velg kopen. Bij een van de stops om de band er weer op te leggen is hij zijn maat kwijt geraakt. Nu hebben we tegenwoordig allemaal een mobieltje bij ons, dus die vinden elkaar wel weer. Daar hij te hard fietste naar mijn zin heb ik afscheid genomen van hem en weer terug in slakkengang verder gefietst. Vandaag door een paar dorpjes gefietst waar het leven echt stil heeft gestaan. Volgens mij leven er geen jonge mensen meer in deze dorpjes, die echt niks hebben. Je ziet alleen hoogbejaarde mensen, als je al überhaupt iemand ziet. Ook in deze dorpjes zie je behoorlijk wat lemen huizen staan. Ik zag er zelfs een te koop staan. Je kunt je afvragen wie zo iets nou gaat kopen. Mansilla de la Mula is een historisch vestingstadje met deels nog een stadsmuur eromheen. De muur is opgetrokken van rivierstenen en werd in de 11e eeuw gebouwd. Het stadje is net als de dorpjes eromheen behoorlijk ingeslapen. Vandaag zijn er hier ook communicantjes. De kinderen zien er heel erg schattig uit in hun outfitjes en de rest van de familie gaat, zoals het in Spanje hoort, gekleed alsofze op audiëntie gaan bij de koning, want de (jonge-) dames dragen avondjurken en de heren, jong en oud, zitten strak in het pak. De mussen vallen zowat van het dak, zo warm het is, maar de dames en heren doen net of ze daar geen last van hebben en lopen net als pauwen rond te dartelen. Om half twaalf aangekomen in Mansilla de las Mulas. Met de volgende gegevens: Afstand 40 km, Totaal 2359, Max 46.5 km/u, gem. 16.5 km/u, gereden tijd 2.26 uur. Nadat ik om 12.00 uur de slaapkamer op mocht, heb ik mijn tassen achtergelaten en ben naar San Miguel gefietst (16.5 km van de route af). Daar heb je het oudste kerkje aan de Jacobsweg. Dit werd gebouwd als onderdeel van een abdij die in 913 werd gesticht door gevluchte monniken uit Cordoba. De mozarabische bouwstijl is goed te herkennen in de boogjes van de buitengangen van het kerkje. Op de terugweg nog even gestopt bij een ooievaarsnest waar je de kleine ooievaartjes goed kon zien zitten. Maar pa en ma sloegen groot alarm: de kinderen doken weg en de ouders vliegen dan weg om vervolgens als gekken rondjes te gaan vliegen rond het nest. Ditzelfde gebeurde een nest verder ook, dus mag ik aannemen dat ze op die manier hun nest beschermen door de aandacht naar zichzelf toe te trekken en er vandaan te vliegen. Het zijn wel grote vogels en het is ook mooi om ze weg te zien vliegen. Ik heb ook ontdekt waarom er hier zoveel ooievaars zitten. Op veel plaatsen heb je riviertjes en meertjes. Je hoort heel veel kikkers luid kwakend in de oevers zitten. Het lijkt wel dat de ene nog luider wil zijn dan de ander. De ooievaars hebben het niet echt moeilijk zo om aan eten te komen. Iets dat de Nederlandse kikker al lang heeft afgeleerd: die zit stil in het riet en denkt:'Je ziet me niet'. Soms is het beter om stil te zijn en alleen te luisteren.
Dag 23 Een lemen huis is net het leven; je moet het goed onderhouden..
Route: van Carrion de los Condes naar Sahagún
Dagafstand: 42 km
Totaal afstand: 2318 km
Max. snelheid: 33,6 km
Gem. snelheid: 14,7 km
Vertrektijd: 8.00 uur
Aankomst: 11.30 uur
Fietstijd: 2.53 uur
Na een van de beste nachten (werd pas om 5.20 uur wakker) ben ik vanmorgen, na het gebruikelijk ontbijt, op pad gegaan met de bedoeling vandaag geheel El Camino te volgen. Nu was dat ook niet zo moeilijk, omdat het grootste deel van het hele traject beide routes aan elkaar gelijk waren. Het begon met een stuk van 18 km waarvan je wist dat je niks tegen zou komen waar je iets kon eten of drinken. Beide boekjes wisten echter nog niet dat er op 9 km een slimme ondernemer een rustplaatsje heeft gemaakt met een noodgebouwachtig pandje waar je van alles kon krijgen. Hij had er een paar tafels en stoelen staan en het zat behoorlijk vol toen ik langsreed. Het was er heel erg druk met wandelaars vanmorgen. Als al die mensen in de twee dorpjes die gingen volgen (de eerste na 18 km en de tweede na 23 km) een slaapplaats moesten vinden, dan hadden de laatsten denk ik toch een probleem. Ik kan me niet voorstellen dat er in die twee kleine dorpjes genoeg slaapplaatsen zouden zijn voor zoveel mensen. Toen ik het eerste dorpje (Calzadillade la Cueza ) voorbij reed was het afgelopen met die grote hoeveelheden wandelaars. Vanaf het dorpje Calzadillade la Cueza werd het weer normaler. Via Ledigos, waar men nog de muren afsmeert met leem vermengd met stro (deze muren moeten ook zo onderhouden worden, omdat door de regen de muren als het ware langzaam wegspoelen), kom je in Terradillos de los Templarios, een dorpje dat verwijst naar een Tempeliervestiging. Volgens een legende heeft hier de laatste Tempelier de gans begraven die gouden eieren legde (duidelijk geen Spanjaard geweest, want die had hem opgegeten!). Je rijdt de provincie Palencia uit om Leon binnen te rijden. Kort daarop rijd ik dan ook Sahagún binnen om een albergue te zoeken die mij hopelijk dezelfde rust gaat geven als het klooster afgelopen nacht. Sahagún werd in de tijd van Karel de Grote al bekend, omdat er uit alle delen van Europa handelaren naar Sahagún gingen. Sahagún heeft een bijzondere bouwstijl voor het tweetal kerken dat het dorpje rijk is, genaamd de Mudajar-stijl, die afkomstig is uit Cordoba. Hierheen gebracht door een paar monniken en een bouwmeester die in de tijd van de Moren hier naar toe gevlucht waren. De dorpjes van vandaag waren van het type ‘de tijd staat stil' en morgen gaan we verder met dit soort dorpjes, waar de mensen heel erg oud worden omdat ze zich niet druk maken over onnodige luxe.
Dag 22 Hoe helemaal niks heel veel kan zijn….
Route: van Castrojeriz naar Carrion de los Condes
Dagafstand: 49 km
Totaal afstand: 2275 km
Max. snelheid: 42,7 km
Gem. snelheid: 16,8 km
Vertrektijd: 7.45 uur
Aankomst: 12.00 uur
Fietstijd: 2.55 uur
Vanmorgen vertrokken uit Castrojeriz zonder te hebben kunnen ontbijten. Alles was dicht en het zag er ook niet naar uit dat er iets snel open zou gaan. In de hoop dat er in het volgende dorpje wel iets open zou zijn, ben ik over de weg er naar toe gereden. Maar helaas, ook hier niks open. Kwam de peregrinos op de fiets tegen, die op dezelfde plek geslapen hadden als ik en aan hen gevraagd of ze iets open hadden gezien. Maar ook zij snakten naar een kopje koffie met iets eetbaars erbij. Dus maar weer doorgereden en na 10 km langzaam te hebben gereden kwam ik bij een brug (Puente Fitero over el Rio Pisuerga) en een Hospital dat als albergue verder door het leven gaat. Hoewel deze wegens verbouwingswerkzaamheden dicht was, stond er een mooi bankje buiten in de zon. Hier heb ik lekker voor mezelf een kopje koffie gemaakt en, samen met een paar koekjes die ik nog had, genuttigd als ontbijt. Kan niet anders zeggen dan dat het misschien wel het lekkerste ontbijt tot nu toe was. Heerlijk in een absolute stilte, midden in het niks, met als enig geluid fluitende vogeltjes die op en aan vlogen op het dak van het Hospital en daar druk bezig waren hun nestjes te maken. Zo nu en dan kwam er een peregrino voorbij die dan even de rust verstoorde. Vreemd, als je niemand ziet is het niet goed en als je er te veel ziet is het nog slechter. Toen ik klaar was met het ontbijt en de brug overreed ben ik gelijk El Camino gaan volgen en dat heb ik gedaan tot aan het einde, mede doordat de laatste 20 km beide routes evenwijdig aan elkaar liepen. Net voor Formista bevinden zich een paar sluizen van het Canal de Castillo (die ik al een paar km gevolgd had). De sluizen moeten een hoogteverschil van 150 meter overbruggen over een afstand van 200 km. Dit gebeurt door 49 van dit soort sluizen. De sluis die ik gezien heb is zo oud en versleten dat het water in straaltjes door de muur heen kwam. Formista is een mooi dorpje met een hele mooie kerk in het centrum. In de 8e eeuw geheel vernietigd door de Moren, maar in de 10e eeuw weer tot leven gebracht, doordat er een klooster gebouwd is. De kerk maakt deel uit van het klooster. Tussen Formista en Carrion de los Condes is er langs de weg een pad aangelegd met EU-steungelden. Carrion de los Condes is een belangrijke etappeplaats geweest voor de pelgrim in het verleden. Nu heeft het nog een historische sfeer, maar toch voorzien van een bedrijvig centrum met de nodige voorzieningen. Ik heb hier dan ook bij aankomst mijn remschoentjes laten vervangen, die zo goed als versleten waren Nu kan ik dadelijk als ik de Maseta uitrij en er weer behoorlijke dalingen komen, met iets meer vertrouwen de fiets laten lopen als de snelheden oplopen. Ik slaap vandaag in een vroeger klooster, genaamd Monesterio de Santa Clara. Echt een heel mooi gebouw, met een authentieke binnenplaats. Hopelijk slaap ik vannacht beter, met al die heilige zielen om me heen.
Dag 21 Over schaapjes in de nacht, het gebrek aan dooie muizen op straat en volgepakte ezeltjes…..
Route: van Burgos naar Castrojeriz
Dagafstand: 56 km
Totaal afstand: 2226 km
Max. snelheid: 56 km
Gem. snelheid: 13,5 km
Vertrektijd: 7.45 uur
Aankomst: 13.00 uur
Fietstijd: 4.09 uur
Ik blijk het niet te kunnen: gewoon naar bed gaan, oogjes dicht en slapen maar. In de albergue van Burgos was het eigenlijk zo ideaal mogelijk gemaakt voor de pelgrims. De stapelbedden zijn in een soort nisjes gebouwd, met tussen twee bedden ruime kastjes die je op slot kon doen. Bij elk bed een nachtlampje en een stopcontact om je spulletjes op te laden. De bedden waren door de constructies zo stevig, dat je echt lekker rustig zou moeten kunnen slapen. Maar ik krijg het voor elkaar omdat maar eens niet te doen. Gevolg: om 3 uur 's nachts zit Don Raimundo weer schaapjes te tellen en ik kan je verzekeren dat er dan heel veel schaapjes langskomen voor 6.00 uur. Het blijkt een magisch uur te zijn, 6.00 uur. Zonder dat je ook maar een wekker hoort, blijkt ineens iedereen wakker te zijn en als een gek aan het pakken te slaan. Ook vandaag heb ik het nog tot 6.45 uur vol gehouden, maar toen kreeg ik het gevoel toch wel heel erg alleen nog in die slaapzaal te zijn overgebleven. Niet veel later kwam de huisbaas al om de langzame gasten zoals ik, toch maar even aan te sporen, omdat het toch wel de bedoeling was dat we voor 8.00 uur het gebouw moesten verlaten. Hoezo vakantie? Na een ontbijt van het gebruikelijke cafe con leche y tostada, de stad langzaam uitgefietst. Eigenlijk heb ik heel de dag rustig aan gefietst, want als ik hard durf te fietsen ben ik om 9 uur al klaar voor de dag. Dus rustig aan is het motto. Ik heb gisteren een boekje gekocht met daarin de fietsroute van de Spanjaarden. Die gaat dus over El Camino, met een paar tips voor als het regent en er veel modder op het pad ligt. Ik kan nu dus mooi de verschillen zien en ook wanneer er weer een kruising van beide routes komt. Een paar km voor Hontanas was er de eerste kruising van vandaag en die heb ik maar genomen, had toen al 40 km weer alleen door niemandsland gefietst. Door hele kleine dorpjes en smalle weggetjes, waar nauwelijks verkeer langs komt. De uitzichten zijn er geweldig mooi, maar je voelt je soms wel alleen. Op El Camino zie je constant mensen lopen en ook al beperkt het contact zich tot het elkaar begroeten met de woorden ‘Buen camino', je hebt niet zo het gevoel alleen te zijn. Je komt ook langs leuke kleine dorpjes die ineens, omdat daar zoveel mensen langs komen, barretjes langs de straat hebben en terrasjes waar mensen iets zitten te drinken of uit te rusten in de zon. Er is sfeer. De dorpjes zijn niks groter dan die ik voorbij rij, met dat verschil dat ik nog geen dode muis op straat zie liggen en zij zo ongeveer in een ‘80 van de langstraat' sfeer rondlopen. Ik denk dat ik vanaf vandaag maar eens vaker een stukje Camino moet gaan doen. Dan maar een voetganger omver rijden zo nu en dan. Naar Hortenas, waar ik een Duitse jongedame heb geholpen omdat ze geen Spaans sprak en ze toch enigszins in paniek was. Ze was er gisteren achtergekomen dat ze haar paspoort miste (waar komt me dit verhaal toch bekend van voor....) en nu wilde ze dat iemand het ziekenhuis zou bellen waar ze hem 4 dagen geleden had gebruikt, omdat ze medische behandelingen nodig had. Gebeld met het ziekenhuis, maar die hadden hem niet. Maar als ze hem zouden vinden, zouden ze hem toch naar la Guardia Civil brengen. Dus hun advies was: doe maar aangifte bij de politie en die zullen dan wel kijken of hij gevonden is. Ik had met het meisje te doen. Ze moest ook terug naar Duitsland met het vliegtuig en dat gaat echt niet lukken zonder paspoort. Na een broodje en iets te drinken gepakt te hebben (meer als tijdvulling dan voor de honger of dorst) weer verder gereden richting de eindbestemming, met als toetje ‘El Monesterio de San Anton', net voor de finish. Je rijdt midden door de ruïnes van het klooster heen. Heeft nog al een geschiedenis in el Camino en het is gewoon heel erg leuk om te zien dat er een weg doorheen loopt. Niks platgooien, omdat er een weg moet komen, nee, respect voor het oude. 2,5 km verder ben ik dan op mijn eindbestemming voor vandaag. Castrojeriz is een langgerekt dorpje en aan het begin staat een camping met een albergue. Die voorbijgereden, omdat er ook nog 3 andere zouden zijn. Nummer twee is dicht tot 25 mei. Nummer drie zit vol en nummer 4 laat fietsers pas toe vanaf 17.30 uur. Dus maar weer een km teruggereden om naar de camping te gaan. Hier zit ik nu met een 3-tal caravans van Nederlanders en nog een paar andere buitenlandse caravans. Waarschijnlijk allemaal begeleiders van pelgrims, die zo aan hun overnachtingsplekje komen. Nu ga ik nog mijn fiets nakijken, broek wassen en zelf ook maar eens onder de douche staan.
Dag 20 Voor altijd in Spanje: droom of toch nachtmerrie ??
Route: van Villafranca montes de Orca naar Burgos
Dagafstand: 45 km
Totaal afstand: 2170 km
Max. snelheid: 55,3 km
Gem. snelheid: 19,1 km
Vertrektijd: 8.15 uur
Aankomst: 12.00 uur
Fietstijd: 2.22 uur
Vanmorgen werd ik vroeg wakker en onmiddellijk ging als een flits een paniekerige gedachte door mijn hoofd:'Waar heb ik gisteren mijn paspoort gelaten toen ik het terugkreeg van de receptionist?'. Dus ik meteen opgestaan en kijken waar ik het gelaten had. Kon het niet vinden op de plek waar het zou moeten liggen. Mijn broek nagekeken en ook niet. Tas leeggehaald en evenmin een paspoort. Dus maar buiten gaan kijken waar ik gisteren allemaal was geweest, maar ook geen succes. Teruggefietst naar een winkel waar ik gisteren iets gekocht had, maar die was nog dicht. Terug naar het hotel en opnieuw alles doorzocht waar hij maar kon liggen. Om iets voor acht weer terug naar de winkel en aan de eigenaar gevraagd, maar die had niks gevonden. Terug naar het hotel en fiets maar klaargemaakt om te vertrekken. Nog een keer voor de zekerheid rondgekeken en toen maar Marijke gebeld met het geweldige nieuws. Ik was, laten we het maar zachtjes uitdrukken, nogal overstuur. Stel je voor dat ik de rest van mijn leven Spanje niet meer uitkom zonder paspoort. Ik hou van Spanje, maar alleen al bij de gedachte dat je hier niet weg kunt als je dat wilt, stijgt het bloed toch wel een beetje snel naar mijn hoofd. Marijke zei aan de telefoon meteen tegen me:'Die ben je niet kwijt, je zult hem wel ergens op een ongewone plek hebben neergelegd'. Ik dacht:'Ja dat zal wel', maar meteen ook een lichtpuntje van: 'Wacht even, in de pc tas heb ik nog niet gekeken'. Ik hing Marijke even op om te kijken en wat een opluchting: daar lag mijn mooie, rode, kleine paspoortje. Eindelijk kon de reis weer verder, nadat ik Marijke weer op de hoogte had gebracht natuurlijk. Ik had vandaag drie mogelijkheden. De eerste was terugfietsen naar de officiële route die ik volg (dus een km of 10 terug naar boven de N120 fietsen). De tweede was El Camino gaan volgen naar San Juan de Ortega. Dit laatste zou zo'n 15 km zijn, wat ik eigenlijk niet zie zitten om redenen die ik al eerder genoemd heb. De derde was over de N120 naar het punt rijden waar de route deze weer zou kruisen en dan daar de route weer oppakken. Het laatste heb ik gedaan en dat is eigenlijk niet eens zo slecht bevallen. Je hebt inderdaad meer vrachtauto's, maar ik had er gisteren op een bepaald stuk zeker zoveel (zo niet meer) last van, omdat de weg smaller was en er heel veel vrachtauto's reden om bij een tweetal cementfabrieken te kunnen komen. Er zat alleen meteen een behoorlijke klim naar de 1150 meter hoogte in. Later zou er nog een kleine klim volgen met een stijgingspercentage van 14%. Dan merk je dat 20 kilo bagage echt niet niks is, wat is dat afzien! Bij het punt aangekomen dat de route de N120 kruiste kon ik kiezen: of terugrijden naar San Juan de Ortega, of door fietsen naar Burgos. Daar ik niet precies wist hoever ik terug zou moeten fietsen, heb ik maar gekozen voor het doorfietsen. Daarmee ook meteen de enige plaats misgelopen die iets van betekenis was vandaag. De rest van de dorpjes (overigens weinig dorpjes gepasseerd) waren van geen betekenis. Burgos rijd je via een heel mooie groene strook binnen via een fietspad, dat zo goed als tot het centrum is aangelegd. Dus je fietst heerlijk rustig zonder last te hebben van auto's. Burgos is een mooie stad met een hele grote kathedraal. Van binnen zal hij heel erg mooi zijn, maar aangezien ze entree vroegen ben ik niet naar binnen gegaan. Niet omdat ik er geen geld voor overheb, maar omdat ik vind dat ze al rijk genoeg zijn en niet nog meer geld nodig hebben. Laat ze eerst maar eens verstandige dingen roepen in het Vaticaan en dan praten we wel verder. Maar het kan ook zijn geweest dat ik gewoon geen zin had om naar binnen te gaan. Ik ben wel op advies van een vrouw hier in de albergue, helemaal naar boven gelopen omdat daar een kasteel zou staan. Dat staat er ook, dus daar had ze gelijk in. Maar ik verdenk haar er ook van dat ze graag pelgrimmetjes pest door ze voor ‘Jan met de korte achternaam' helemaal naar boven te laten lopen, zodat ze daar te horen krijgen dat het kasteel dicht is en niet bezichtigd kan worden. Dus maar weer naar beneden, op de foto met mijn broer die ik altijd al had willen hebben en toen maar iets gaan eten. Het leven van een pelgrim gaat niet over rozen zoals je merkt. Veel stress en ontberingen is wat hij moet verdragen. Morgen ...... we zien het wel, we zien het wel...
Dag 19 Een nachtelijke snurk- en scheetsymfonie, gratis extraatje in de herberg!
Route: van Sto. Domingo de la Calzada naar Villafranca montes de Orca
Dagafstand: 49 km
Totaal afstand: 2124 km
Max. snelheid: 45 km
Gem. snelheid: 14,7 km
Vertrektijd: 8.00 uur
Aankomst: 12.15 uur
Fietstijd: 3.20 uur
Een slechte nacht gehad in mijn luxe albergue. Wat er zo goed uit zag met kleine kamertjes met maar 10 bedden en zeer luxe sanitair en keuken, werd op het uur van het slapen gaan een nachtmerrie. Raam zat dicht en deur ook en je voelde het steeds warmer worden in de kamer. Voor het eerst lag ik boven in een stapelbed (tot nu toe had ik beneden geslapen met niemand boven me) en mijn benedenbuur kon zijn draai niet gevonden krijgen. Gevolg: het is net of je in een waterbed ligt. Het deint alle kanten op en toen hij klaar was dacht ik:'Nu ga ik maar mijn draai vinden', die ik eigenlijk ook niet gevonden kreeg. Uiteindelijk maar een slaappil gepakt en nog een uur naar een of ander symfonie van ronkende mannen en zo nu en dan een man die voor de fijne toon zorgde door een kleine of grote scheet te laten. Mozart zou er jaloers op zijn geweest. Hij had zoveel inspiratie in een nacht kunnen op doen voor misschien wel zijn mooiste symfonie. Maar goed, ergens ben ik toch in slaap gevallen en dat weet ik omdat plotseling om 6.00 uur iedereen, alsof er een innerlijke alarm afging, opstond en als een gek begon te pakken. Ik zou zeggen: 'Doe maar rustig aan, die Camino ligt er morgen ook nog, dus waarom die haast', maar hier denken ze er anders over,. Het lijkt wel dat ze met een wedstrijd bezig zijn. Na een half uur te hebben gelegen, er toch ook maar uitgegaan en op mijn gemak ontbeten. Rond 8.00 uur vertrokken voor een korte rit vandaag. De keuze was een korte of een lange route: de korte zou naar een plaats zijn waar de Nederlandse route weer een behoorlijk eind van El Camino afwijkt, de lange betekent helemaal door rijden naar Burgos of eventueel iets eerder stoppen in San Juan de Ortega. Gekozen voor de korte dus en later bleek dat er geen albergue of hotel in het plaatsje zelf was, maar 4 km terug naar de nationale weg. De dorpjes tussen Sto. Domingo en Villafranca zijn van dergelijke grootte, dat ze niet eens besproken worden in de routebeschrijving. De uitzichten waren echter weer geweldig vandaag. Ook nog een stukje echte Camino gefietst tussen de wandelaars. Ik zit vandaag in een hotel, de albergue was er weer zo een van: ‘Kom binnen en kijk maar wat je doet'. Er was niemand die de leiding had en ik wist niet wat ik met de fiets moest doen. Iets verder stond een hotel en dacht: 'Vanavond maar eens alleen slapen voor de verandering'. Het is een hotel in een vroeger ‘hospital de pelegrinos' die er veel langs de route gebouwd zijn om de vele pelegrinos, die onderweg waren in hele slechte omstandigheden, te kunnen verzorgen, zodat ze hun reis naar Santiago de Compostela weer voort zouden kunnen zetten. Het is een oud gebouw dat zeer smaakvol is verbouwd en gemoderniseerd naar de huidige wensen van een gemiddelde hotelgast. Het is langs de nationale weg, anders zou ik me echt afvragen wat zo'n hotel hier in zo'n gat zou moeten. Vraag me af of er wel een winkel is? Morgen op naar Burgos.
Dag 18 Wist niet dat monniken ook een dag vrij moesten op maandag!
Route: van Logroño naar Sto. Domingo de la Calzada
Dagafstand: 76 km
Totaal afstand: 2075 km
Max. snelheid: 50,4
Gem. snelheid: 18,2
Vertrektijd: 8.15 uur
Aankomst: 13.30 uur
Fietstijd: 4.10 uur
Gisteren met veel moeite in slaap kunnen vallen. Heb gemerkt dat als het koud is het niet zo fijn is, maar als het te warm is, is het helemaal niks. Het was bloedheet in die slaapkamer met 40 mannen/vrouwen en het was ook nog behoorlijk rumoerig. Een groep Spaanse fietsers dacht dat ze in een of ander jeugdherberg waren. Kwamen pas rond een uur of 23.00 binnen (ik had ze niet meer binnen gelaten), terwijl 22.30 uur het licht al uit was gegaan. Ze moesten toen, met behoorlijk veel lawaai, ook nog van alles doen. Maar goed, dat was niet perse de reden dat ik niet kon slapen, dat kwam vooral door die verschrikkelijke warmte. Het kon er goed 30 graden zijn. Vanmorgen, doordat de lopers er al op tijd bij waren met het pakken van hun spullen, hetgeen gepaard gaat met nog al wat geritsel, klittenband dat los en vast gemaakt wordt en ritssluitingen die open en dicht gaan, was het met het slapen ook gedaan. Heb nog wel even gelegen, maar bedacht me toen ineens dat ik vandaag iets verder zou fietsen, met een kleine omweg om een monesterio te bekijken. Dus ook maar uit bed gegaan, omdat ik het gisteren wel lekker vond om zo vroeg klaar te zijn met fietsen en daardoor heel de middag gewoon voor andere dingen over had. Fiets bepakt en bij het eerste beste café ontbeten. Het uitrijden van Logroño ging best goed. Net buiten de stad moest ik het pad van de wandelaars volgen en daar ging het toen wel even mis. Het pad liep rechtdoor, terwijl mijn GPS aangaf dat ik rechtsaf had gemoeten om de nationale weg te volgen, maar ik kon niet rechtsaf. Ik ben toen een stuk verder wel rechtsaf gegaan, maar werd er meteen door diverse Spanjaarden op gewezen dat ik verkeerd reed. Ik bedankte ze en reed toch maar door (het was een behoorlijke klim). Tot ik boven was en ontdekte dat de weg doodliep tegen de snelweg aan. Dus terug en dezelfde Spanjaarden, niet te flauw, lieten me even merken: 'Zie je wel!'. Pad toch maar gevolgd met de gedachte: 'Ergens zal hij de Nationale weg wel weer kruisen', en jawel, een paar km verder deed hij dat ook en zat ik weer op het goede spoor. Vandaag was het een saaie dag eigenlijk. Kleine dorpjes die niet zo veel voorstelden en een kleine stad waar in het verleden wel wat is gebeurd, maar zonder mooie historische gebouwen. Een of ander vaag verhaal over een valk, een Mariabeeldje en dat toen Garcia1 van Narjara het klooster Santa Maria heeft laten bouwen, met een pelgrimherberg eraan vast. Er loopt een rivier door de stad en aan de andere kant van de rivier heb je een berg die parallel aan de stad loopt . Uit het rode gesteente van de berg zie je diverse grotten gehouwen, waar vroeger mensen in gewoond schijnen te hebben. Omdat ik toch niks beters te doen had, ben ik toen maar naar het Monesterio de San Milan gereden en Monesterio Yuso. Ze staan op de UNESCO wereld erfgoedlijst en zijn heel erg mooi. Boven aangekomen kwam ik echter voor een gesloten deur te staan. Op maandag zijn ze dicht. In San Milan is er onder andere een luxe hotel gevestigd, waar ik een stempel heb bemachtigd, zodat de rit niet geheel voor niks is geweest. Van el Monesterio naar STo. Domingo is het dan nog maar 16 km. Dus heb er flink de vaart ingezet, zodat ik in Sto. Domingo zou kunnen eten. Is uiteindelijk toch een laat etentje geworden, omdat ik eerst na het douchen naar de kathedraal ben gegaan om naar de kippetjes te kijken die hier in de kathedraal wonen. Dit is een van de grootste onzinverhalen van el Camino, maar het heeft wel zijn charme. Ik zou zeggen: Google to ‘Domingo de la Cazada' en gehaaid dat je het verhaal vindt (Ik heb het ook bij mijn foto van de kip gezet). Het is een klein dorpje met de nodige voorzieningen. De albergue is onwaarschijnlijk luxe, net een hotel. Het is er wel heel erg druk. Ik kan wel zeggen dat Sto Domingo wel een van de meest tot de verbeelding sprekende dorpen van el Camino is. Mede dankzij het verhaal. Ik ga dadelijk nog even een rondje door het dorpje doen om het goed op te nemen. Het heeft diverse oude gebouwen, met ieder zijn eigen verhaal.